Gdański Festiwal Muzyczny 2025

Michel Dalberto

Michel Dalberto stał się sławny, kiedy w latach 1975-1978 zdobył pierwszą nagrodę podczas I Konkursu Mozartowskiego w Salzburgu, Nagrodę im. Clary Haskil i I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Leeds. Dalberto urodził się w Paryżu. Rodzice artysty wywodzą się z Dauphiné i z włoskiego Piemontu. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 3 lat. Z pierwszym recitalem wystąpił w wieku 5 lat. W wieku dwunastu lat został przedstawiony Vlado Perlemuterowi, ulubionemu uczniowi wielkiego Alfreda Cortota. Został przyjęty do klasy Perlemutera w Konserwatorium Paryskim, gdzie ukończył naukę w ciągu dziewięciu lat. Innym nauczycielem, który wywarł wpływ na artystę był Jean Hubeau, który rozbudził jego zainteresowanie muzyką kameralną.

Dalberto występował pod kierunkiem największych dyrygentów, takich jak Sawallisch, Colin Davis, Temirkanov, Masur, Gatti i Gardiner. Brał udział w festiwalach w Lucernie, Florencji, Aix-en-Provence, Wiedniu, Edynburgu, Schleswig-Holstein. Jest regularnie zapraszany na występy w krajach azjatyckich, w tym do Japonii, Korei i Chin.

Jako kameralista wykonał wszystkie sonaty Beethovena z Henrykiem Szeryngiem, a także wystąpił w dwóch recitalach z Nikitą Magaloffem. Grał w triach fortepianowych z Dmitrym Sitkovetskim i Lynnem Harrellem oraz z braćmi Renaud i Gautierem Capuçon. Występował z Vadimem Repinem, Nikolajem Znaiderem, Renaudem Capuçon, Yurim Bashmetem, Trulsem Morkiem, Emmanuelem Pahud, Paulem Meyerem, z kwartetami Modigliani i Ebène, a także ze śpiewaczkami: Barbarą Hendricks, Jessye Norman, Ildiko Raimondi, jak i z barytonem Stephanem Genzem. 

Od początku kariery Michel Dalberto zdobył uznanie jako wykonawca muzyki Schuberta i Mozarta. Do ulubionych kompozytorów artysty należą również Liszt, Debussy, Fauré, Schumann i Ravel. Jest jedynym żyjącym pianistą, który nagrał wszystkie utwory fortepianowe Schuberta. Nagrał również komplet muzyki kameralnej Gabriela Fauré z braćmi Renaud i Gautierem Capuçon i kwartetem Ebène dla wytwórni Virgin Classics, a także cykl „Winterreise” Schuberta ze Stephanem Genzem dla szwajcarskiego wydawcy La Dogana.

W latach 1991-2009 Dalberto był przewodniczącym jury konkursu im. Clary Haskil w Szwajcarii. Obecnie jest członkiem komitetu organizacyjnego konkursu. Artysta prowadzi klasy mistrzowskie w Imola Accademia Pianistica, w Hannover Hochschule, Manchester Royal College, na uniwersytecie w Seoulu i na uniwersytecie Toho w Tokio. We wrześniu 2011 roku został profesorem w paryskim konserwatorium. 

Michel Dalberto interesuje się sztuką kulinarną, jeździ na nartach w Savoy (Szwajcaria) jest doskonałym płetwonurkiem i zagorzałym wielbicielem wyścigów Formuły 1. W 1996 roku otrzymał od władz francuskich odznaczenie „Ordre National du Mérite”.

Maxim Emelyanychev

  Andrej Grilc

Głowny dyrygent  Scottish Chamber Orchestra
Głowny dyrygent Il Pomo d’Oro
Pierwszy dyrygent gościnny  Stockholm Radio Symphony Orchestra od sezonu 2025/2026

Maxim Emelyanychev debiutował jako dyrygent w wieku 12 lat. Wkrótce po debiucie poprowadził kilka orkiestr symfonicznych w Rosji i został zaproszony do dyrygowania kilkoma międzynarodowymi orkiestrami barokowymi.

W 2013 roku został głównym dyrygentem orkiestry grającej na instrumentach historycznych Il Pomo d’Oro. W 2014 roku debiutował w Don Giovannim Mozarta w Teatro de la Maestranza. Sezon 2016/17 obejmował już duże międzynarodowe tournee z Il Pomo d'Oro Orchestra i Joyce DiDonato, debiut w Opernhaus Zürich oraz debiut z Orchestre National du Capitole de Toulouse, której  od tego momentu jest regularnym gościem. Kolejne sezony to występy z Real Orquesta Sinfonica de Sevilla, Royal Liverpool Philharmonic Orchestra, Orchestra della Svizzera Italiana, Orchestre National de Lyon, Orchestra Sinfonica di Milano, Orchestre National de Belgique, Orchestre National de Bordeaux i Saint-Petersburg Symphony.

W roku 2018 przyjął nagłe zastępstwo i poprowadził ze Szkocką Orkiestrą Kameralną IX Symfonię Schuberta. Zachwyceni muzycy mianowali go nowym głównym dyrygentem. Funkcje tę objął w roku 2019 i po niedawnym przedłużeniu kontraktu będzie ją pełnił do roku 2028. Kolejne lata to m.in. koncerty z Antwerpen Symphony, Netherlands Philharmonic, Tokyo Symphony, Royal Philharmonic, Orchestre National des Pays de la Loire, Orchestre de l’Opéra de Rouen i trwające trzy tygodnie tournée w Azji i Środkowym Wschodzie z Il Pomo d’Oro i Joyce DiDonato. Maxim Emelyanychev prowadził także koncerty z Orchestra of the Age of Enlightenment, Konzerthausorchester Berlin, Iceland Symphony Orchestra, Latvian National Symphony Orchestra, Orquesta Filarmonica de Gran Canaria.

W USA  debiutował z Seattle Symphony odbył tam również tournée z Il Pomo d’Oro i  Joyce DiDonato z oratorium Theodora Haendla. Ze Szkocką Orkiestrą Kameralną regularnie bierze udział  w BBC Proms oraz w Festiwalu w Edynburgu. Współpracuje z teatrami operowymi  w Genewie i i Tuluzie oraz Royal Opera House w Londynie.

Z Il Pomo d'Oro  Maxim nagrał wiele płyt CD dla Warner Classics/Erato. Album z symfoniami i koncertami Haydna. In War and Peace, Harmony through music z Joyce DiDonato, który zdobył nagrodę Gramophone 2017. Z kontratenorem Jakubem Józefem Orlińskim: Face d'Amore oraz Anima Sacra oraz Agrippina Haendla z Joyce DiDonato w roli tytułowej. Ta ostatnia zdobyła Gramophone Classical music Award 2020 – w kategorii Opera.

Vilde Frang

W roku 2012 Vilde Frang została uhonorowana Credit Suisse Young Artists Award, co zaowocowało jej debiutem z Wiener Philharmoniker pod batutą Bernarda Haitinka na festiwalu w Lucernie. Od tego momentu regularnie występuje z czołowymi orkiestrami świata, m.in. Berliner Philharmoniker, Concertgbouw Orchestra, Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, London Symphony Orchestra, Chamber Orchestra of Europe, Tonhalle Orchestra Zurich, Los Angeles Philharmonic, Budapest Festival Orchestra i Cleveland Orchestra. Współpracuje z dyrygentami, takimi jak Sir Simon Rattle, Bernard Haitink, Herbert Blomstedt, Esa-Pekka Salonen, Mariss Jansons, Vladimir Ashkenazy, Ivan Fischer, Maxim Emelyanychev, Jakub Hrůša, Vladimir Jurowski, Manfred Honeck, Teodor Currentzis, Daniel Harding, Antonio Pappano, Lahav Shani, Paavo Järvi  i Yuri Temirkanov.  

Do najważniejszych wydarzeń bieżącego sezonu należy zaliczyć jej koncert z Berliner Philharmoniker pod dyrekcją Kirilla Petrenko oraz długo oczekiwany debiut z Chicago Symphony Orchestra. Vilde odbędzie także międzynarodowe tournée z Orkiestrą Filharmonii w Oslo z Klausem Makelą, London Symphony Orchestra z Antonio Pappano, Deutsche Symphony Orchestra w Berlinie z Robinem Ticciati, Münchner Philharmoniker z Migrą Grazintye-Tylą oraz London Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Vladimira Jurowskiego. Wystąpi także w cyklu bachowskim z Basel Kammerorchester.

Jako  wybitna kameralistka  regularnie występuje na Lucerne Festival, BBC Proms w Londynie, festiwalach w Verbier, Lockenhaus, George Enescu Festival, Salzburg Festival i Prague Spring Music Festival. Gra recitale w Carnegie Hall, Concertgebouw, Vienna Musikverein, Philharmonie Berlin, Tonhalle Zurich i Bozar w Brukseli, a także w Ameryce Północnej  w ramach Vancouver Recital Series, Boston Celebrity Series i San Francisco Performances. Jako artystka rezydentka Wigmore Hall połączy siły z zespołem muzyki dawnej Arcangelo, wystąpi także z Lawrence'em Powerem, Valeriyem Sokolovem, Denisem Kozhukhinem i Maximillianem Hornungiem.

Vilde Frang jest ekskluzywną artystką Warner Classics. Jej nagrania otrzymały wiele nagród, w tym Edison Klassiek Award, „Diapason d’Or” od Diapason Magazine, Deutsche Schallplattenpreis, Grand Prix du Disque i dwie nagrody Gramophone.

Urodzona w Norwegii Vilde zadebiutowała w wieku dwunastu lat  z Oslo Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Marissa Jansonsa. Studiowała w Barratt Due Musikkinstitutt w Oslo, u Kolji Blachera w Musikhochschule Hamburg i Any Humachenco w Kronberg Academy.

Vilde Frang gra na Guarneri del Gesu z 1734 roku  hojnie użyczonym  przez europejskiego darczyńcę.

Alexander Gadjiev

  Wojciech Grzędzinski 

Laureat II nagrody i ufundowanej przez Krystiana Zimermana nagrody za najlepsze wykonanie sonaty na XVIII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie.  

Dorastał w środowisku muzycznym: oboje jego rodzice są pedagogami fortepianu i muzykami; rodzinne miasto Gorizia w Słowenii, miejsce spotkań kultur, ludzi i języków, zdefiniowało jego przynależność kulturową, otwartość i zdolność budowania indywidualnych interpretacji dzieł muzycznych różnych stylów i epok. Kształcił się u ojca, znakomitego rosyjskiego pedagoga.

Po raz pierwszy wystąpił z orkiestrą w wieku dziewięciu lat, pierwszy recital zagrał w wieku lat dziesięciu. Dyplom z najwyższym wyrożnieniem uzyskał, mając 17 lat, co dało mu prawo udziału w konkursie Premio Venezia, ktorego 30. edycję wygrał.

Zdobywca I nagród prestiżowych konkursów pianistycznych: IX Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Hamamatsu (2015), World Piano Masters w Monte Carlo (2018) oraz Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Sydney (2021). Był Artystą Nowego Pokolenia BBC (2019–2021), co dało mu możliwość nagrywania w studiach w Londynie i występy na najważniejszych brytyjskich festiwalach i w prestiżowych salach, przy współpracy z różnymi brytyjskimi orkiestrami. 

Na przestrzeni ostatnich lat Alexander Gadjiev występował m.in. na festiwalu w Verbier, Lublanie, Bolonii, Aldeburgh, La Folle Journee w Tokio, Międzynarodowym Festiwalu Pianistycznym w Teatrze Maryjskim w Petersburgu, MiTo w Turynie, Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju, ClaviCologne w Düsseldorfie, Piano Festival Rafael Orozco w Cordobie, Settimane Musicali w Vicenzy, Festival Animato de Paris, festiwalu muzyki kameralnej w Salzburgu, a także w Wigmore Hall w Londynie, Teatro La Fenice, Kioi Hall i Bunka Kaikan w Tokio, Kitara Concert Hall w Sapporo, Hyogo Performing Arts Center w Osace, Salle Cortot w Paryżu, Konserwatorium Moskiewskim, Salt Lake City, Stambule, Barcelonie, Rzymie i Mediolanie.

Najbliższe plany artysty obejmują występy w Polsce, Wielkiej Brytanii, Niderlandach, we Włoszech oraz tournée po Japonii i Australii.

Lorenz Karls

  Łukasz Ulanowski

Lorenz Karls urodził się w Wiedniu, w rodzinie austriacko-szwedzkiej. Zaczął grać nana skrzypcach w wieku czterech lat. Obecnie jest studentem Uniwersytetu Mozarteum w Salzburgu.

Spośród występów solistycznych Karlsa w ostatnich sezonach wyróżniają się m.in. koncerty na Mozartwoche Salzburg w Wielkiej Sali Fundacji Mozarteum, z Bergen Philharmonic Orchestra, WDR Funkhausorchester, Litewską Orkiestrą Filharmonii Narodowej, Ormiańską Państwową Orkiestrą Symfoniczną, Cameratą Bern, Odense Symfonieorkester, Kremerata Baltica, Orchestre Philharmonique du Maroc, Orkiestrą Symfoniczną Radia Węgierskiego czy Orkiestrą Filharmonii Auckland. 

Był wielokrotnie nagradzany m.in. w konkursach takich jak Międzynarodowy Konkurs Mozartowski w Zhuhai, Konkurs Skrzypcowy Ruggiero Ricci, gdzie - podobnie jak w konkursach skrzypcowych im. A. Grumiaux, J. Kociána i A. Vivaldiego - zdobył I nagrodę. Jest również zdobywcą II nagrody w Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Andrei Postacchiniego. Laureat II nagrody w 6. Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Karola Lipińskiego (2024) w Toruniu.

Lorenz gra na skrzypcach G.B. Guadagniniego "ex-Bachmann" użyczonych mu przez Fundację im. Stephana i Viktorii Schmidheinych oraz na specjalnie zbudowanych dla niego skrzypcach Philippa Augustina Anno 2023.

Robert Kwiatkowski

Wszechstronny artysta – solista, kameralista, koncertmistrz i pedagog. Absolwent Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku w klasie skrzypiec Krystyny Jureckiej oraz kameralistyki Anny Prabuckiej-Firlej. Doskonalił swój kunszt pod kierunkiem wielu wybitnych artystów, takich jak Henry Meyer, Joseph Kalichstein, Sebastian Hamann, Marine Jaszwili, Jadwiga Kaliszewska, Stefan Kamasa czy muzycy kwartetówsmyczkowych LaSalle oraz Miro.

Jako solista grał m.in. z towarzyszeniem Orkiestry Akademii Beethovenowskiej, Orquesta Sinfonica de Tenerife, Orquesta Sinfonica Nacional de Chile, Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus, Sigyn Sinfonietta, Radomskiej Orkiestry Kameralnej, Orkiestry Kameralnej „Hanseatica” oraz orkiestr symfonicznych filharmonii w Gdańsku, Częstochowie, Kaliszu i Zielonej Górze. Obecnie jest koncertmistrzem Orkiestry Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, często współpracuje także jako koncertmistrz gościnny z cenionymi orkiestrami w Polsce i na świecie, m.in. z Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej, Orquesta Sinfonica de Navarra i Orquesta Sinfonica de Galicia. Występuje w roli kameralisty zarówno w Polsce, jak i za granicą, koncertując z najwybitniejszymi postaciami polskiej sceny muzycznej. Już w czasie studiów odnosił sukcesy w ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach kameralnych jako prymariusz Kwartetu fortepianowego „Dali”.

 W swoim dorobku fonograficznym ma kilkanaście płyt; w ostatnich latach nagrał m.in. Mozart – Pearls from Paris (Anagram), Double Concertos – Mendelssohn, Chausson (Acte Prealable), Simon Laks – In Between (CD Accord).

W maju 2023 roku ukazał się jego album My Story, który zarejestrował z towarzyszeniem pianistki Dominiki Glapiak (CD Accord) - Maxim Vengerov tak napisał o tym nagraniu:

„Aksamitne brzmienie skrzypiec Pana Kwiatkowskiego urzeka bogatą paletą barw, co może zadowolić nawet najbardziej wymagającego słuchacza”.

Swój najnowszy album zatytułowany „Mozart - Violin Concertos” wydał w grudniu 2023 roku, na którym wystąpił z towarzyszeniem Orkiestry Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w podwójnej roli solisty i dyrygenta (CD Accord).

Artysta założył w 2003 roku Orkiestrę Kameralną „Hanseatica”, obejmując jednocześnie funkcje jej koncertmistrza i dyrektora. Przez 10 lat istnienia zespół był wielokrotnie nagradzany, m.in. Pomorską Nagrodą Artystyczną i statuetką Gryfa Pomorskiego, Medalem Prezydenta Miasta Gdańska czy Nagrodą Marszałka Województwa Pomorskiego.

Robert Kwiatkowski w 2016 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego sztuk muzycznych, a w 2019 objął stanowisko profesora Akademii Muzycznej w Gdańsku; od wielu lat prowadzi na tej uczelni klasy skrzypiec i kameralistyki. W 2017 roku otrzymał odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, a w 2021 – statuetkę Gryfa Pomorskiego za opublikowanie autorskich kadencji do koncertów skrzypcowych Josepha Haydna, Wolfganga Amadeusza Mozarta i Ludwiga van Beethovena.

W 2023 roku artysta został uhonorowany przez Prezydenta RP Brązowym Krzyżem Zasługi.

Ewa Leszczyńska

  Maciej Grzybowski

Ukończyła Wydział Instrumentalny Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku w klasie fortepianu prof. Jerzego Sulikowskiego oraz Wydział Wokalny w Conservatorio Giuseppe Verdi w Mediolanie w klasie śpiewu prof. Margareth Hayward.

Jako pianistka współpracowała z takimi śpiewakami, jak: Ewa Marciniec, Davide Fior, Katarzyna Trylnik, Łukasz Hajduczenia i Gianluca Buratto, z którym zdobyła nagrodę Rotary w Mediolanie. Brała udział w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Jerzego Artysza, P. Goulda, Daltona Baldwina, Katarzynę Jankowską, Krystynę Borucińską, Maję Nosowską, Jerzego Marchwińskiego Teresę Żylis-Garę, Izabellę Kłosińską, Larisę Giergievę, Teresę Berganzę, Urszulę Kryger, Ch. Lehman, Jadwigę Rappé, Annę Radziejewską, Olgę Pasiecznik, Ewę Podleś, Thomasa Quasthoffa, Hartmuta Hölla, D. York, Karla Kammerlandera i Davida Dolana. 

Od 2012 roku pozostaje pod opieką prof. Jerzego Artysza. W latach 2007-2010 była uczestniczką Laboratorio Interdisciplinare di Musica e Spettacolo (Limes) w Mediolanie, gdzie brała udział w wielu przedstawieniach operowych i teatralnych. W 2012 roku jako śpiewaczka wraz z pianistą Tomaszem Pawłowskim zdobyła 1. nagrodę w Konkursie im. Giosue Carducciego w Madesimo; w tym samym konkursie jako pianistka została półfinalistką. 

W 2015 roku wystąpiła w partiach solowych podczas prawykonania opery Der 13 Sternbilder aus dem Wallis w reżyserii Stefana Gröglera w Szwajcarii, a w 2016 i 2017 roku jako Mirteo w Semiramide riconosciuta Leonarda Vinciego w Warszawie. Brała udział w projekcie Dunkle Zeiten Wien zaprezentowanym w Off Theater w Wiedniu. Współpracuje z takimi zespołami muzyki barokowej, jak: Les Roses Souvages, Arte dei Suonatori, Musica Florea, Royal Baroque Ensemble, Baroque Collegim 1685, Il Falcone, Zespół Muzyki Dawnej Diletto. Uczestniczyła w festiwalach: 200 kantat Bacha na 200-lecie Uniwersytetu Warszawskiego, Festiwalu Dni Bachowskie w Krakowie, Świętokrzyskie Dni Muzyki w Kielcach, Chopin w barwach jesieni w Antoninie, Letnim Festiwalu im. Jerzego Waldorffa w Radziejowicach, Festiwalu Oper Barokowych „Dramma per musica” w Warszawie i Venice Easter Festival w Hamburgu.

Jest członkiem zespołu Multi Trio, z którym w 2016 roku odbyła tournée po USA. Wraz z pianistą Tobiasem Kochem wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu „Chopin i jego Europa” (2017). Rok później zaśpiewała podczas 73. Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach-Zdroju. Od 2017 roku prezentuje również recitale pieśni, podczas których sama sobie akompaniuje. W 2018 roku w ramach Festiwalu Il Banchetto Musicale wystąpiła jako Giunone w Porwaniu Heleny Marca Vitale w Wilnie, a rok później jako Ericlea u boku Sary Mingardo w Il ritorno d’ Ulisse in patria Monteverdiego z orkiestrą Europa Galante pod batutą Fabio Biondiego w Elbphilharmonie w Hamburgu. Współpracuje z takimi pianistami, jak: Tobias Koch, Ewa Pobłocka, Janusz Olejniczak, Bartłomiej Wezner, Paweł Sommer, Tomasz Pawłowski i Anastasia Levandovskaia.

Jan Łukaszewski

fot.Grzegorz Mehring

Dyrygent i dyrektor Polskiego Chóru Kameralnego, dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Mozartowskiego Mozartiana, wykładowca kursów mistrzowskich, profesor sztuk muzycznych − jest uznawany za jednego z najwybitniejszych w Europie specjalistów w dziedzinie muzyki chóralnej.

Ceniąc kunszt artystyczny Polskiego Chóru Kameralnego i jego Dyrektora, współcześni kompozytorzy, polscy i zagraniczni (m.in. Wojciech Kilar, Krzesimir Dębski, Edward Pałłasz, Krzysztof Penderecki, Paweł Łukaszewski, Andrzej Koszewski, Juliusz Łuciuk), już niemal 650 razy powierzyli Janowi Łukaszewskiemu dyrygowanie światowymi prawykonaniami swoich kompozycji. Współpracował m.in. z chórami Polskiego Radia, Filharmonii Krakowskiej, Filharmonii Wrocławskiej i Filharmonii Śląskiej. Występuje jako dyrygent z takimi orkiestrami jak m.in. Sinfonia Varsovia, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, Academy of Ancient Music, Akademie für Alte Musik Berlin czy Venice Baroque Orchestra. Obok Polskiego Chóru Kameralnego prowadzi także Chór Chłopięco-Męski Pueri Cantores Olivenses.

Ze swoimi zespołami koncertował niemal we wszystkich krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Chinach i Japonii. Zasiada w jury konkursów chóralnych, m.in. w Japonii, Walii, na Litwie, we Włoszech oraz Szwajcarii. Jest także jurorem konkursów kompozytorskich w Polsce, Anglii, Francji, Niemczech i we Włoszech.

Dokonał licznych nagrań dla PR i TVP (m.in. 68 ofertoriów G. P. Palestriny), a także dla niemieckich rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych. Zarejestrował ponad 80 płyt CD.

Jako pierwszy dyrygent dokonał nagrania kompletu utworów Krzysztofa Pendereckiego na chór a cappella, za które w 2010 i w 2014 roku otrzymał nagrody Orphee D’or przyznaną przez Academie du Disque Lyrique. w roku 2013 Jan Łukaszewski poprowadził nagranie 55 motetów Andrzeja Hakenbergera (1574–1627) w wykonaniu Polskiego Chóru Kameralnego i szwajcarskiego zespołu instrumentalnego Musica Fiorita.

Płyty nagrane przez Jana Łukaszewskiego były ponad 20 razy nominowane do prestiżowej nagrody Polskiej Akademii Fonograficznej Fryderyk, a pięciokrotnie ją zdobyły − ostatnio w 2014 roku za płytę „Marian Borkowski Choral Works” w kategorii Najwybitniejsze Nagranie Muzyki Polskiej.

Z jego inspiracji odbyły się m.in. Międzynarodowe Sympozja Muzyki Chóralnej, Dni Bachowskie, Festiwal Chopin w Gdańsku, a także kolejne edycje Międzynarodowego Festiwalu Mozartowskiego Mozartiana. w 2018 Jan Łukaszewski został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Thomas Sanderling

Thomas Sanderling dorastał w Petersburgu, gdzie jego ojciec, Kurt Sanderling, był stałym dyrygentem Orkiestry Filharmonii Petersburskiej. Ukończył Szkołę Muzyczną przy Konserwatorium w Leningradzie, a następnie studiował dyrygenturę w Hochschule für Musik w Berlinie Wschodnim. W wieku dwudziestu czterech lat został dyrektorem muzycznym Opery w Halle. Dyrygował już wówczas wszystkimi głównymi orkiestrami symfonicznymi i operowymi Niemiec Wschodnich, w tym Staatskapelle w Dreźnie i Gewandhaus w Lipsku. Pracował jako asystent zarówno Herberta von Karajana, jak i Leonarda Bernsteina. Na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku został stałym dyrygentem gościnnym Deutsche Staatsoper Unter den Linden, co z kolei umożliwiło mu udany debiut w Wiedeńskiej Operze Narodowej, podczas którego poprowadził operę Czarodziejski flet. Zaraz po tym wydarzeniu Wiedeńska Opera Narodowa zaprosiła go do dyrygowania Weselem Figara – pierwszym wykonaniem od śmierci wielkiego Karla Böhma.

Wśród orkiestr, którymi dyrygował, znajdują się: BBC Scottish Symphony Orchestra, Orkiestra Symfoniczna Baltimore, Orkiestra Symfoniczna Radia Bawarskiego, Orkiestra Filharmonii w Bergen, Orkiestra Filharmonii Czeskiej, Orkiestra Symfoniczna w Dallas, Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, Staatskapelle Dresden, Orkiestra Filharmonii w Dreźnie, Orkiestra Gewandhaus w Lipsku, The Hallé, Orkiestra Filharmonii w Helsinkach, Konzerthausorchester Berlin, Londyńska Orkiestra Filharmoniczna, Orkiestra Symfoniczna w Montrealu, Orkiestra Symfoniczna Radia Północnoniemieckiego, Orkiestra Filharmonii w Oslo, Orkiestra Symfoniczna w Pittsburghu, Royal Liverpool Philharmonic, Orkiestra Radiowa w Hilversum, Orkiestra Filharmonii Petersburskiej, Orkiestra Symfoniczna Radia Moskiewskiego im. Czajkowskiego, Orkiestra Symfoniczna w Vancouver, Orkiestra Symfoniczna Radia Zachodnioniemieckiego w Kolonii, Orkiestra Symfoniczna w Sydney.

Jest laureatem Osaka Symphony, która dożywotnio przyznała mu tytuł dyrektora muzycznego (Music Director Laureate). Z tą orkiestrą w ciągu trzech lat dwukrotnie zdobył Grand Prix krytyków z Osaki. Od 2017 do 2022 roku pełnił funkcję dyrektora artystycznego i głównego dyrygenta Orkiestry Filharmonii Nowosybirskiej, jednak zrezygnował ze stanowiska na znak protestu przeciwko rosyjskiej agresji na Ukrainę.

Orkiestra Symfoniczna Polskiej Filharmonii Bałtyckiej

Orkiestra Symfoniczna powstała wraz z Filharmonią w roku 1945. Obecnie filharmonicy gdańscy należą do grupy wiodących orkiestr w Polsce, a Polska Filharmonia Bałtycka w Gdańsku jest dynamicznym ośrodkiem muzycznym i miejscem znaczących wydarzeń o randze krajowej i międzynarodowej.

Orkiestra Symfoniczna uczestniczyła w wielu krajowych i europejskich festiwalach muzycznych. Do znaczących wydarzeń artystycznych ostatnich lat można zaliczyć: 2005, Stocznia Gdańska, koncert Jeana-Michela Jarre’a z okazji 25-lecia powstania „Solidarności” i podpisania Porozumień Sierpniowych; 2006, Stocznia Gdańska, rocznica Sierpnia ’80, prawykonanie kantaty Jana A.P. Kaczmarka „Kantata o wolności”; 2008, Sekcja Dęta Orkiestry Symfonicznej wzięła udział w wykonaniu „Siedmiu bram Jerozolimy” Krzysztofa Pendereckiego w ramach koncertu w okazji 75-urodzin. Koncert poprowadził sam kompozytor, pod którego batutą zagrała również Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej, chór i soliści; 2009, w ramach Festiwalu „Solidarity of Arts” wykonanie pod batutą Sir Neville’a Marrinera „War Requiem” B. Brittena. Koncert uświetnił światowe obchody 70. rocznicy wybuchu II wojny światowej i 20. rocznicy odzyskania wolności i upadku komunizmu w Europie Środkowej.

W roku 2014 Orkiestra odbyła tournée po Chinach, wykonując siedem koncertów w największych salach koncertowych, w tym dwukrotnie w Szanghaju i m.in. w filharmonii w Pekinie. w styczniu 2016 r. Orkiestra wyruszyła w najdłuższe w historii tournée po Stanach Zjednoczonych.

Orkiestra zarejestrowała wiele nagrań radiowych, telewizyjnych i płytowych CD/DVD. z ostatnich realizacji płytowych z udziałem orkiestry wyliczyć należy nagranie „War Requiem” Brittena pod batutą Sir Nevilla Marrinera (płyta otrzymała nominację do nagrody FRYDERYKA 2011), nagranie VI Symfonii i koncertu skrzypcowego Czajkowskiego pod batutą Maxima Vengerova, prawykonanie i rejestrację VIVO XXX Pawła Mykietyna (2010), kantatę „Genesis” pod batutą Ernsta van Tiela (2012), „Muzyczny portret Gershwina” z udziałem dyrygenta Vladimira Kiradijeva i pianisty Ludmila Angelova, nagranie „Wybitni twórcy polscy: Henryk Wieniawski” z udziałem wirtuoza skrzypiec Maxima Vengerova czy płytę „Bacewicz/Szostakowicz” z Aleną Baevą - artystką, która jest jednym z najwybitniejszych talentów muzycznych swojego pokolenia.

Polska Filharmonia Kameralna Sopot

  K. Karpati & D. Darewicz

Polska Filharmonia Kameralna Sopot powstała w 1982 roku z inicjatywy Wojciecha Rajskiego. Od 2024 roku jej dyrektorem jest Szymon Morus. Jej trzon stanowią instrumenty smyczkowe (19 osób), ale występuje także w składzie powiększonym o grupę instrumentów dętych. Pod nazwą Orkiestra Kameralna Wojciecha Rajskiego debiutowała w czerwcu 1982 roku w Gdyni, a już kilka dni później otwierała festiwal Schleissheimer Sommer w Monachium i 37. Festiwal Sommerliche Musiktage Hitzacker. W 1987 roku zespół wyjechał na tournée do Stanów Zjednoczonych (33 koncerty), gdzie grał m.in. w John F. Kennedy Center for the Performing Arts w Waszyngtonie i w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku. Koncertował także dwukrotnie w Chinach (1990, 2016) i w Japonii (1997) a także Meksyku roku czy na Wyspach Kanaryjskich.

Polska Filharmonia Kameralna Sopot od początku swej działalności stale gości na renomowanych europejskich festiwalach, m.in. Schleswig-Holstein Musik Festival, Festspiele Mecklenburg-Vorpommern, Praska Wiosna, La Chaise-Dieu. Wielokrotnie występowała na Festiwalu Muzycznym w Łańcucie i w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Miała okazję grać w prestiżowych salach koncertowych (by wymienić chociaż lipski Gewandhaus, Musikhalle w Hamburgu, Salle Pleyel w Paryżu czy Złotą Salę Musikverein w Wiedniu), a towarzyszyli jej często najwybitniejsi soliści, tacy jak Mścisław Rostropowicz, Natalia Gutman, Sabine i Wolfgang Meyer, Mischa Maisky, Raphael Oleg, Gary Karr, Ivo Pogorelić, Aleksandra Kurzak, Roberto Alagna, Piotr Beczała, Rolando Vilazon i wielu innych. Koncerty zespołu w ramach tournée po Niemczech (2014) ze światowej sławy pianistą Krystianem Zimermanem uzyskały w tamtejszej prasie znakomite recenzje.

Orkiestra ma w swoim dorobku ponad 60 płyt nagranych dla wielu renomowanych firm fonograficznych, m.in. Sony Classical, EMI, Tacet, Thorofon, Sonomaster, Opus, CD ACCORD czy DUX. W 2015, po 8 latach pracy, orkiestra zakończyła nagrania wszystkich dziewięciu symfonii L. van Beetovena dla wytwórni TACET.

Począwszy od 2011 roku Polska Filharmonia Kameralna Sopot jest organizatorem Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego Sopot Classic, corocznie uświetniającego letnią ofertę kulturalną Trójmiasta.

Dyrektorem artystycznym festiwalu jest Szymon Morus.

Polska Filharmonia Kameralna Sopot, działająca w strukturach Bałtyckiej Agencji Artystycznej BART, jest instytucją kultury Miasta Sopot oraz Samorządu Województwa Pomorskiego.

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej powstała w 1946 roku. Orkiestrę współtworzyli i prowadzili: Robert Satanowski, Zbigniew Chwedczuk, Witold Krzemieński, Antoni Wit, Tomasz Bugaj, Mieczysław Nowakowski, Jerzy Salwarowski, Michael Zilm, Roman Kofman, Marek Pijarowski, Tadeusz Wojciechowski, Kai Bumann i Mykola Diadiura.

Dowodem artystycznej pozycji zespołu są koncerty z wybitnymi dyrygentami i kompozytorami jak m.in.: Ernest Ansermet, Roberto Benzi, Benjamin Britten, Aram Chaczaturian, Riccardo Chailly, Juozas Domarkas, Jerzy Katlewicz, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Witold Lutosławski, Jerzy Maksymiuk, Krzysztof Penderecki, Kurt Redel, Witold Rowicki, Jerzy Semkow, Stanisław Skrowaczewski, Saulius Sondeckis, Leopold Stokowski, Tadeusz Strugała, Carlo Zecchi.

Z aplauzem i wyrazami uznania w recenzjach, spotkały się występy Orkiestry m.in. we Włoszech, Austrii, Danii, Francji, Niemczech, Hiszpanii, Szkocji, Szwajcarii, Rosji, Korei Południowej i na Cyprze. Orkiestra występowała w renomowanych salach koncertowych Filharmonii Berlińskiej, Konzerthaus Berlin i w Złotej Sali Musikverein we Wiedniu. Zespół wielokrotnie gościł na krajowych i zagranicznych festiwalach muzycznych, takich jak: Wratislavia Cantans, Warszawska Jesień, Berliner Festwochen, International Summer Festival Ljubljana, Schweriner Musiktage, Frankfurter Festtage der Musik. Muzycy Orkiestry Symfonicznej FP na zamówienie krajowych i zagranicznych firm płytowych,  nagrali między innymi: Symfonie Yuna (dla Bild-Kunst w Bonn), „Łańcuch II” Lutosławskiego (płyta wyróżniona nagrodą Diapason d’Or, Thorofon), dzieła Szymanowskiego (dla wytwórni DUX), płyty dla Polskich Nagrań, Veritonu, CPO Osnabrück i Naxos. 

W 2013 roku z okazji jubileuszu 60-lecia Filharmonii Pomorskiej, Orkiestra pod dyrekcją Jerzego Maksymiuka, nagrała Symfonię h-moll „Polonia” Ignacego Jana Paderewskiego (DUX).

29 czerwca 2018 roku,  podczas obchodów 100 Lat Niepodległości Polski, zagrano „Requiem” Mozarta, dedykowane Patronowi Filharmonii, I.J.Paderewskiemu, w  77. Rocznicę Jego śmierci. Wystąpiła Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej, czołowi polscy soliści,  oraz poznański Chóru Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego pod dyrekcją Kaia Bumanna. Koncert odbył się w warszawskiej Bazylice Archikatedralnej pw. Męczeństwa św. Jana Chrzciciela w Warszawie, w miejscu spoczynku wspólnego patrona Filharmonii i poznańskiej Uczelni.

Ważnym wydarzeniem były obchody 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej uświetnione trzema koncertami Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Pomorskiej z udziałem solistów i Chóru Singakademie Frankfurt (Oder) w Poczdamie, Bydgoszczy i Toruniu w 2019 roku. Liczna publiczność wysłuchała dzieła Wojciecha Kilara - Missa pro pace, pod dyrekcją Rudolfa Tierscha.

W lutym 2020 roku Orkiestra Symfoniczna wraz z Chórem Berliner Cappella pod dyrekcją Sergi Gili Solé wystapiły w Filharmonii Berlińskiej. w programie znalazły się takie kompozycje jak Brahms - Schicksalslied op. 54, Nanie op. 82 i Gija Kantscheli - "Styks" na altówkę, chór i orkiestrę.

Polski Chór Kameralny
Schola Cantorum Gedanensis

Polski Chór Kameralny Schola Cantorum Gedanensis należy do światowej elity  chórów kameralnych. Założony został w 1978 roku przez Ireneusza Łukaszewskiego, a od 1983 prowadzony jest przez jego brata Jana.

Repertuar chóru jest niezwykle obszerny – od muzyki a cappella po duże formy oratoryjne, operowe i symfoniczne. Zespół cieszy się opinią niezrównanego wykonawcy muzyki współczesnej. Dokonał niemal 650 prawykonań, dzieł mistrzów tej miary co m.in. Henryk Mikołaj Górecki, Wojciech Kilar, Krzysztof Penderecki,  Augustyn Bloch, Krzysztof Meyer, Edward Pałłasz, Andrzej Koszewski, czy Paweł Łukaszewski.

Wyjątkowa jakość brzmienia Polskiego Chóru Kameralnego gwarantuje mu współpracę z najlepszymi światowymi orkiestrami (>m.in. Sinfonia Varsovia, NOSPR, Academy of Ancient Music, Divino Sospiro, Neue Düsseldorfer Hofmusik, Concilium Musicum Wien, Akademie für Alte Musik Berlin, Venice Baroque Orchestra) oraz znakomitymi dyrygentami chóralnymi, wśród których wymienić należy Erica Ericsona, Uwe Gronostaya, Stephena Laytona.

Zespół był wielokrotnie zapraszany na międzynarodowe festiwale muzyczne, takie jak Warszawska Jesień, Wratislavia Cantans, Soundstreams, Muzyka w Starym Krakowie, Międzynarodowy Festiwal Muzyki Sakralnej Gaude Mater, Bydgoski Festiwal Muzyczny, Gdański Festiwal Muzyczny, Warszawskie Spotkania Muzyczne, a także do Salzburga, Drezna, Berlina i Tokio. Tournées koncertowe wiodą go po niemal całej Europie, a także do USA, Kanady i Japonii. Polski Chór Kameralny występował również na jednej z największych scen muzyki współczesnej -  Muziekgebouw aan 't IJ w Amsterdamie – w ramach festiwalu TENSO Days 2016.

Oprócz ponad 80 płyt CD, kaset magnetofonowych i video, z których wiele nominowanych było do nagród fonograficznych, Polski Chór Kameralny nagrywał także dla polskich i zagranicznych rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych, m.in. dla TVP (w tym komplet 68 ofertoriów Giovanniego P. da Palestriny), a za granicą dla Dutch Radio, Sender Freies Berlin, Westdeutscher Rundfunk oraz dla ZDF (drugiego kanału niemieckiej telewizji publicznej). Jest jedynym na świecie zespołem posiadającym w swoim repertuarze wszystkie utwory na chór a cappella Krzysztofa Pendereckiego.

W 2013 Chór z towarzyszeniem szwajcarskiego zespołu instrumentalnego Musica Fiorita nagrał 55 motetów Andrzeja Hakenbergera (1574–1627) opracowanych przez Jana Węcowskiego. Dwupłytowy album z tą muzyką został wydany w październiku 2018 w renomowanej firmie wydawniczej Naxos. w lutym 2018 nakładem DUX ukazała się płyta Jubilate z muzyką Ireneusza Łukaszewskiego, założyciela i pierwszego dyrygenta Chóru. w listopadzie zaś premierę miała płyta Polska muzyka chóralna z nierejestrowanymi wcześniej utworami Juliusza Łuciuka, Augustyna Blocha, Andrzeja Koszewskiego, Wojciecha Kilara, Edwarda Pałłasza, Krzysztofa Pendereckiego oraz Pawła Łukaszewskiego. w związku z obchodzonym w 2018 roku jubileuszem 40-lecia zespołu pod koniec grudnia ukazała się jubileuszowa książka autorstwa Artura Matysa zatytułowana Polski Chór Kameralny Schola Cantorum Gedanensis (1978–2018).

Płyty Polskiego Chóru Kameralnego były 20 razy nominowane do nagrody Fryderyk, a pięciokrotnie ją zdobyły, ostatnio za Marian Borkowski Choral Works nagrodzoną   w 2014 roku w kategorii Najwybitniejsze Nagranie Muzyki Polskiej. Zespół jest również laureatem dwóch Orphee D’or − nagród przynawanych przez francuską Academie du Disque Lyrique za najlepsze nagranie muzyki chóralnej.

Polski Chór Kameralny Schola Cantorum Gedanensis jest Instytucją Kultury Miasta Gdańska. Należy również do Europejskiego Stowarzyszenia Profesjonalnych Chórów Kameralnych TENSO.

Polski Chór Kameralny jest organizatorem wielu projektów artystycznych, takich jak Dni Bachowskie, Międzynarodowy Festiwal Chopin w Gdańsku oraz Międzynarodowy Festiwal Mozartowski Mozartiana.

W 2023 roku Chór obchodził 45-lecie działalności artystycznej.

Compass Trio

Zespół kameralny wykonujący muzykę doby klasycyzmu i wczesnego romantyzmu na instrumentach z epoki. W skład Compass Trio wchodzą Katarzyna Drogosz, Jakub Drygas i Maciej Snarski.

Dlaczego Compass Trio?

W języku angielskim słowo „compass” oznaczać może skalę dźwięków instrumentu muzycznego, np. zakres klawiatury fortepianu. Granice skali były chętnie zaznaczane i ekspresyjnie wykorzystywane, a w konsekwencji także rozszerzane przez twórców przełomu XVIII i XIX wieku. Dobrym przykładem może służyć między innymi Trio op. 11 Ludwiga van Beethovena. Kompas to także tradycyjnie narzędzie przydatne w nawigacji. Choć członkowie tria Compass pochodzą z trzech różnych miejscowości, kierują impulsem podróżowania do wspólnego celu: tworzenia muzyki.

Unikalny skład tria na instrumenty dęte drewniane i fortepian historyczny pozwala na ponowne odkrycie dzieł kompozytorów żyjących na przełomie XVIII i XIX wieku. Ten czas odznaczał się rewolucyjnymi zmianami na scenie politycznej i w muzyce. W partyturach oper i symfonii pojawia się klarnet, który dołącza na stałe do grupy instrumentów dętych drewnianych. Natomiast wczesna wersja fortepianu upowszechnia się w salonach europejskich elit oraz bogatego mieszczaństwa.

Ewolucja rozwoju instrumentów dętych i klawiszowych jest procesem ciągłym, trwającym przez II połowę. XVIII wieku i w następnym stuleciu. Klarnety i fagoty budowane w czasach Mozarta różnią się od instrumentów produkowanych w czasie, gdy Beethoven podbijał Wiedeń. Natomiast poszerzanie skali fortepianu dzieje się wręcz błyskawicznie jak na tempo ówczesnej epoki.

Kompozytorzy w tym czasie stawali się niezależni od mecenatu dworskiego. Ich indywidualizm artystyczny odzwierciedlał się w twórczości, która nie była już podporządkowana gustom i woli pracodawcy. Nie oznaczało to komfortu ekonomicznego ówczesnych artystów. Dlatego konieczność podtrzymywania zainteresowania wymusiła na twórcach określone chwyty marketingowe.

Jednym ze sposobów na zapewnienie sobie rozgłosu jest dedykowanie dzieł osobom liczącym się w kręgach arystokracji czy rodzącej się burżuazji, które dziś można by nazwać celebrytami. Beethoven, Mozart i im współcześni twórcy traktowali to jako skuteczny chwyt marketingowy, który mógł pozwolić na druk kompozycji i zyski ze sprzedaży nut. Czasem jednak adresatami dedykacji były także osoby bliskie kompozytorom: ich mistrzowie-nauczyciele, inspirujący artyści lub hojni patroni udzielający nie tylko finansowego, ale także duchowego wsparcia.

Kompozycje kameralne na instrumenty dęte i składy mieszane z instrumentami smyczkowymi cieszyły się dużą popularnością na przełomie XVIII i XIX wieku. Były one częścią tzw. muzyki salonowej będącej jednym z głównych nurtów muzyki tamtych czasów. Opcjonalność składu wykonawczego w kompozycjach kameralnych była zwyczajem tamtych czasów. Wymienność wiolonczeli i fagotu lub skrzypiec i klarnetu w kompozycjach kameralnych była czymś oczywistym dla twórców dojrzałego klasycyzmu. Dlatego repertuar na klarnet, fagot i fortepian jest bogatszy, niż wydaje się to na pierwszy rzut oka. Compass Trio dba o autentyczność wykonania i interpretacji. Członkowie tria mają w tym względzie doświadczenie wynikające nie tylko ze specjalistycznych studiów wykonawstwa zgodnego z duchem epoki, ale także współpracy z autorytetami wykonawstwa historycznego.

Katarzyna Drogosz specjalizuje się w grze na instrumentach historycznych, interesuje się historią i budową fortepianu. Jest finalistką konkursu Musica Antiqua 2007 w Brugii. Jako solistka i kameralistka występowała m. in. na Mozartfest w Würzburgu, Tage Alter Musik w Herne, Festiwalu Mozartowskim w Warszawie. Koncertowała także z Capellą Cracoviensis, Wrocławską Orkiestrą Barokową i Orkiestrą Musicae Antiquae Collegium Varsoviense. Współpracuje z uznanymi muzykami: Geoffreyem Govierem (fortepian), Agnieszką Oszańcą (wiolonczela), Martą Boberską (sopran). Wśród licznych nagrań pianistki znajdują się m. in. tria Czernego, Webera i Kuhlaua z Trio Laflamme (Coviello Classics), Sonaty Ludwiga van Beethovena na fortepian i wiolonczelę z Jarosławem Thielem oraz utwory fortepianowe Franza Xavera Mozarta (CD Accord). Dwie najnowsze płyty we współpracy z Arte dei Suonatori prezentują muzykę polską.

Katarzyna Drogosz studiowała pod kierunkiem Aleksandry Kowalik i Teresy Manasterskiej w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, Stanleya Hooglanda w Conservatorium van Amsterdam oraz Roberta Hilla w Hochschule für Musik Freiburg. Znaczący wpływ na jej rozwój artystyczny miały kursy mistrzowskie prowadzone przez Karla-Heinza Kämmerlinga, Andreasa Staiera i Władysława Kłosiewicza. Była słuchaczką studiów podyplomowych Collegium Civitas w dziedzinie dyplomacji kulturalnej. Obecnie jest tam wykładowcą w ramach studium „Muzyka i media”. Uzyskała stopień doktora, uczy w akademiach muzycznych w Katowicach i w Krakowie.

Jakub Drygas, klarnecista, solista Filharmonii Poznańskiej i wykładowca na Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu. Od wielu lat jest zafascynowany wykonawstwem zgodnym z duchem epoki.

Studiował w klasie klarnetu prof. Pawła Drobnika w Akademii Muzycznej w Poznaniu, oraz w Akademii Muzycznej we Wrocławiu – w klasie klarnetu prof. Jana Jakuba Bokuna którą ukończył w 2005 roku. W tym czasie uczył się również w Hochschule für Musik und Theater w Hanowerze w klasie klarnetu prof. Johannesa Peitza. Po uzyskaniu dyplomu Künstlerische Ausbildung w Hanowerze, doskonalił swoje umiejętności u prof. Françoisa Bendy na Studiach Podyplomowych – Konzertexamen na Universität der Künste w Berlinie.

Ważnym doświadczeniem w jego kształceniu były koncerty z European Union Youth Orchestra oraz Schleswig-Holstein Festival Orchester, podczas których współpracował z tak znakomitymi dyrygentami, jak Bernard Haitink, John Eliot Gardiner, Vladimir Ashkenazy, Christoph Eschenbach i występował w najbardziej prestiżowych salach koncertowych – Concertgebouw w Amsterdamie, Konzerthaus w Berlinie czy Royal Albert Hall w Londynie. Był również stypendystą Zermatt-Festival (Szwajcaria), organizowanego przez Filharmoników Berlińskich.Szukając nowych inspiracji artysta sięga do początków historii klarnetu. Zajmuje się też muzyką wykonywaną na instrumentach dawnych, odnajdując ciekawe brzmienie i tradycję wykonawczą zgodną z regułami XVII i XVIII wieku, współpracując m.in. z orkiestrą Musicae Antiquae Collegium Varsoviense Warszawskiej Opery Kameralnej, z orkiestrą Fundacji Akademii Muzyki Dawnej w Szczecinie.

Maciej Snarski, fagocista od lat grający wyłącznie na instrumentach historycznych – fagotach barokowych i klasycznych. Absolwent Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku w klasie prof. Wojciecha Orawca, oraz Konserwatorium Muzycznego w norweskim Tromsø. Studia na fagocie historycznym ukończył na Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu pod kierunkiem dr Tomasza Wesołowskiego.

Maciej Snarski jest uczestnikiem najważniejszych festiwali i wydarzeń związanych z wykonawstwem historycznym w Polsce – Festiwal Mozartowski, Actus Humanus, Opera RARA, Festiwal Bachowski w Świdnicy, Festiwal 6T czy Międzynarodowy Festiwal Sztuk Dawnych Izabeli Branickiej. Miał zaszczyt czerpać inspirację od legend wykonawstwa historycznego jak Reinhard Goebel, Sir Christopher Hogwood, Paul McCreesh, Fabio Bonizzoni czy Allesandro Moccia. Już na początku XXI w uczestniczył z Cappellą Gedanensis we współczesnych prawykonaniach kantat gdańskich autorstwa Roemhilda, Telemanna i Freisslicha. W 2002 roku był inicjatorem i współzałożycielem Polskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Muzyki Dawnej w Gdańsku.

Maciej Snarski współpracuje z czołowymi orkiestrami polskimi specjalizującymi się w wykonawstwie historycznie poinformowanym – z Capellą Cracoviensis, Musicae Antiquae Collegium Varsoviense, Cappella Regia Polonia, Oboeband Poznań oraz Royal Baroque Ensemble.

Szkocka Orkiestra Kameralna

  Christoper Bowen

Szkocka Orkiestra Kameralna (SCO) jest jednym z pięciu szkockich narodowych  zespołów artystycznych i od momentu powstania w roku 1974 stanowi siłę napędową szkockiej sceny muzycznej.

Finansowana jest przez rząd Szkocji, Radę Miasta Edynburga i sporą grupę darczyńców.

Międzynarodową renomę orkiestra zawdzięcza niekonwencjonalnym występom, w programie których, obok dzieł z głównego nurtu muzyki klasycznej, znajdują się także zamówione przez zespół utwory kompozytorów współczesnych i coraz częściej pozamuzyczne elementy szeroko pojętej sztuki. Działalność SCO nie ogranicza się tylko do koncertów. Muzycy, pracownicy impresariatu i członkowie zarządu realizują wiele programów edukacyjnych angażujących ludzi w różnym wieku i o różnym wykształceniu.

Obecna pięcioletnia rezydencja SCO w Craigmillar w Edynburgu oparta jest się na bogatej historii  tego obszaru i łączy w ten sposób lokalną społeczność z narodowym zasobem kulturowym. Nowy, ekscytujący rozdział  w historii SCO rozpoczął się we wrześniu 2019 roku. Stanowisko głównego dyrygenta objął młody dynamiczny artysta Maxima Emelyanychev. Jego kadencja została niedawno przedłużona do  do 2028 roku. Pierwsze wspólne nagrania SCO  i Emelyanycheva z symfoniami Schuberta i Mendelssohna spotkały się z dużym uznaniem krytyki i otrzymały wiele prestiżowych nagród fonograficznych.

Wśród artystów gościnnych współpracujących z SCO od lat są również takie postaci jak m.in.: Andrew Manze, Pekka Kuusisto, François Leleux, Nicola Benedetti, Isabelle van Keulen, Anthony Marwood, Richardem Egarr, Mark Wigglesworth i John Storgårdsem.

SCO utrzymuje bliskie relacje z wybitnymi kompozytorami, u których zamówiła około 200 nowych utworów, w tym utwory  Sir Jamesa MacMillana, Anny Clyne, Sally Beamish, Martina Sucklinga, Einojuhani Rautavaary, Karin Rehnqvist, Marka-Anthony’ego Turnage’a, Nico Muhly’ego i zmarłego niedawno Sir Petera Maxwella Daviesa.

Obecnie kompozytorem rezydentem orkiestry jest Jay Capperauld

Kevin Chen

Kevin Chen naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku pięciu lat i błyskawicznie zaczął odnosić sukcesy, które zwróciły na niego uwagę muzycznego świata. Mając osiem lat wygrał Canadian Music Competition; obecnie, w wieku lat osiemnastu, ma na swoim koncie zwycięstwa w takich konkursach, jak Piano Master im. Artura Rubinsteina w Tel Awiwie (2024), Concours de Gèneve (2022), Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Franza Liszta w Budapeszcie (2021), konkurs w Hilton Head w USA (2020) oraz międzynarodowy Piano-e-Competition w Minneapolis (2019).

Od swego debiutu z orkiestrą (Abbotsford Youth Orchestra) w wieku siedmiu lat koncertuje z takimi zespołami, jak orkiestry symfoniczne z Edmonton, Hilton Head, Minnesoty, Jerozolimy, orkiestra filharmoniczna z Calgary, Węgierska Orkiestra Narodowa, Orkiestra Szwajcarii Romańskiej, Israel Camerata i Izraelska Orkiestra Filharmoniczna.

Artysta kształci się obecnie pod kierunkiem Marilyn Engle. Karierę koncertową łączy z działalnością twórczą, realizując także zamówienia kompozytorskie; dotychczas opublikowanych zostało pięć jego utworów. W wolnym czasie chętnie zajmuje się pisaniem programów komputerowych i układaniem Kostki Rubika.

Piotr Pawlak

Jeden z najbardziej wszechstronnych polskich pianistów młodego pokolenia. Zwycięzca wielu międzynarodowych konkursów, m. in. V Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Maj Lind w Helsinkach (2022) i XI Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w Darmstadt (2017), laureat konkursów chopinowskich w Pekinie (2016), Budapeszcie (2018) i Krakowie (2019), laureat Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej im. Stanisława Moniuszki w Rzeszowie (2019) Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy (2022) i Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego na Instrumentach Historycznych w Warszawie (2023), a także dwukrotny uczestnik Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (2015, 2021).

Edukację muzyczną rozpoczął w wieku sześciu lat w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Gdańsku pod kierunkiem Ewy Włodarczyk, a następnie kontynuował naukę u prof. Waldemara Wojtala, aż do zakończenia studiów w 2021 roku. Szkołę muzyczną ukończył również w klasie organów dr Hanny Dys, a obecnie studiuje dyrygenturę na Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku w klasie prof. Zygmunta Rycherta. W tym roku jest również studentem prestiżowej International Piano Academy Lake Como.

Pianista angażuje się w przywracanie improwizacji do świata muzyki klasycznej. Inspiruje się w tym zakresie historyczną praktyką wykonawczą, np. poprzez wykonywanie improwizowanych kadencji w koncertach Mozarta. Na konkursie chopinowskim w Darmstadt oprócz 1 nagrody uzyskał również nagrodę za najlepszą improwizację na tematy z „Wolnego Strzelca” Webera. W 2020 roku otrzymał drugą nagrodę w konkursie improwizacji fortepianowej „Transatlantyk Instant Composition Contest” w ramach Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Katowicach.

Art'n'Voices

  Łucja Stefaniuk

Art'n'Voices to wyjątkowy zespół złożony z osób o elastycznych głosach i mistrzostwie muzycznym, prezentujący kreatywne programy koncertowe. Wiedzą, jak przekazać swoją miłość do śpiewu zespołowego, niezależnie od tego, z jaką publicznością mają do czynienia!
Simon Carrington, The King's Singers

Art'n'Voices to niewątpliwie wybitny zespół wysokiej klasy wokalistów i wrażliwych, bardzo pracowitych artystów.
Prof. dr hab. Paweł Łukaszewski

Wasza płyta zapiera dech w piersiach! Świetna muzyka, pięknie wykonana.
Philip Lawson, The King's Singers

Zespół Wokalny Art'n'Voices chce definiować przyszłość muzyki a cappella, a także inspirować swoją twórczością, prezentując przede wszystkim oryginalną autorską muzykę.

Grupę tworzy ośmioro śpiewaków związanych ze sceną muzyczną Pomorza i Trójmiasta. Muzycy przywiązują wielką wagę do wydobywania głębokich emocji z wykonywanych przez siebie utworów oraz angażowania słuchaczy w ich przeżywanie, łącząc to z najwyższej jakości brzmieniem.

Oktet posiada szeroki repertuar, który wpisuje się w styl Art’n’Voices. Jego znakiem rozpoznawczym są unikatowe utwory stworzone na specjalne zamówienie przez współczesnych kompozytorów, wśród których szczególne miejsce zajmują te autorstwa członkini zespołu – Anny Rocławskiej-Musiałczyk. Zespół, mimo poruszania się głównie w obrębie szeroko pojmowanej muzyki klasycznej, jest otwarty na wyzwania artystyczne i chętnie eksperymentuje także z muzyką alternatywną i improwizowaną.

Art'n'Voices był wielokrotnie nagradzany w konkursach o randze ogólnopolskiej i międzynarodowej. W swoim dorobku posiada dziesięć nagród Grand Prix. Zespół odnosił sukcesy w prestiżowych konkursach należących do Europejskiego Grand Prix Chóralistyki: „Polifonico Guido di Arezzo” we Włoszech (2017 r.) i „Tolosako Abesbatza Lehiaketa” w Hiszpanii (2019 r.). Ich ostatnim osiągnięciem jest zwycięstwo w Międzynarodowym Konkursie 'a cappella' w Lipsku w maju 2023 roku.

Do tej pory Art'n'Voices uczestniczył w nagraniu dziesięciu płyt CD, w tym czterech albumów autorskich. W 2021 roku zdobył Fryderyka przyznanego przez Polską Akademię Fonograficzną za album Midnight Stories w kategorii Album Roku - muzyka współczesna. Jest to pierwszy oktet a cappella, który posiada tę nagrodę.

Muzycy z powodzeniem koncertują w Polsce i Europie w krajach takich jak: Francja, Włochy, Hiszpania czy Niemcy. Współpracowali z Polską Orkiestrą Filharmonii Bałtyckiej, Polską Filharmonią Kameralną Sopot oraz z czołowymi polskimi artystami m.in. z Leszkiem Możdżerem, Natalią Kukulską, Anną Dymną, Andrzejem Sewerynem czy Royal String Quartet.

Oktet jest organizatorem Festiwalu ArteFonie, który odbywa się corocznie we wrześniu i wpisuje się w życie kulturalne miasta Wejherowa. Festiwal promuje kulturę wysoką i polską muzykę, ze szczególnym uwzględnieniem muzyki klasycznej i jej nowych nurtów, a także jazzu czy muzyki alternatywnej.

Członkowie:

 soprany:

• Małgorzata Priebe
• Maria Krueger-Milej

 alty:

• Anna Rocławska-Musiałczyk
• Marta Jundziłł

tenory:

• Mateusz Warkusz
• Szymon Duraj

basy:

• Tomasz Chyła
• Rafał Brzeziński

Tomasz Januchta

Kontrabasista orkiestry Teatru Wielkiego Opery Narodowej. W latach 2005-2021 był muzykiem Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Laureat ogólnopolskich konkursów kontrabasowych. Ukończył Uniwersytet Muzyczny w Warszawie. Udziela się jako pedagog.

Jako kameralista występował na większości ważniejszych klasycznych festiwali muzycznych w Polsce. Komponował muzykę do filmów i teatru.

Jako muzyk improwizujący występuje solo oraz współpracuje z awangardowymi warszawskimi zespołami jak STOP, INLY TOUCH, USTA.

W roku 2021 w ramach stypendium MKiDN nagrał i opublikował w internecie komplet suit wiolonczelowych J.S.Bacha w opracowaniu T.Pelczara na kontrabas.

Szymon Morus

  K. Kacperski

 Dał się poznać z tego, że nie obawia się prowadzić nawet najtrudniejszych dzieł. Doskonale odnajduje się w każdym rodzaju muzyki. Od 1 stycznia 2024 roku dyrektor artystyczny Polskiej Filharmonii Kameralnej Sopot. Propaguje zainteresowanie muzyką najnowszą poprzez liczne prawykonania, współpracując z polskimi kompozytorami młodego pokolenia. Realizuje również innowacyjne projekty edukacyjne dla najmłodszych odbiorców muzyki poważnej. Począwszy od 14. edycji – dyrektor artystyczny międzynarodowego festiwalu – NDI Sopot Classic Festival.

Założyciel i dyrektor artystyczny Orkiestry Kameralnej Progress, z którą od 2009 roku regularnie koncertuje, zapraszając do współpracy wykonawców o szerokich perspektywach artystycznych. Na scenie Filharmonii Narodowej zadebiutował, występując podczas Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego z okazji 85. rocznicy urodzin kompozytora w 2018 roku. W marcu 2016 roku objął kierownictwo muzyczne nad premierą Czarnej Maski Krzysztofa Pendereckiego w Operze Bałtyckiej w Gdańsku i z wielkim powodzeniem zaprezentował dzieło trójmiejskiej widowni. Warszawska publiczność Teatru Wielkiego Opery Narodowej (kwiecień 2016) doceniła je tym bardziej. Szymon Morus z Operą Bałtycką związał się na dłużej, kierując kolejnymi produkcjami: Sąd Ostateczny Krzysztofa Knittla, Straszny dwór Stanisława Moniuszki, Dziadek do orzechów Piotra Czajkowskiego. Od sezonu 2021/2022 piastuje stanowisko pierwszego dyrygenta Polskiej Filharmonii Sinfonia Baltica im. Wojciecha Kilara w Słupsku. Współpracuje z większością zespołów filharmonicznych w kraju m.in. z: Polską Operą Królewską, Teatrem Wielkim w Łodzi, Operą Śląską, Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie, Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej, Polską Orkiestrą Sinfonia Juventus, Filharmonią Krakowską, Filharmonią Gorzowską, Filharmonią Śląską, Filharmonią Bałtycką, Filharmonią Podkarpacką, Filharmonią Zielonogórską, Filharmonią Koszalińską, Polską Filharmonią Kameralną, Śląską Orkiestrą Kameralną czy Radomską Orkiestrą Kameralną. Pod jego batutą występowali wybitni soliści, wśród nich: Pierre Génisson, Massimo Mercelli, Miroslava Yordanova, Alexander Krichel, Jakub Jakowicz, Olga Pasiecznik, Robert Gierlach czy Leszek Możdżer.

Absolwent Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku. Tam też w 2024 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego w dziedzinie sztuki w dyscyplinie sztuki muzyczne. Od października 2013 roku związany z macierzystą uczelnią, gdzie prowadzi zajęcia na Wydziale Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki