Gdański Festiwal Muzyczny 2024

Daniel Ciobanu

Daniel Ciobanu jest laureatem II miejsca i nagrody publiczności na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Artura Rubinsteina w Tel Awiwie w 2017. w minionym sezonie  Ciobanu powrócił do Concertgebouw z recitalem solowym, wystąpił z recitalami w Niemczech, koncertował z dresdeńską Staatskapelle, BBC Philharmonic Orchestra oraz z Orquesta da Galicia.

Od sezonu 20/21 jest pierwszym w historii artystą-rezydentem w Filharmonii im. George'a Enescu w Bukareszcie. Sezon otwierający jego rezydencję obejmowały koncerty pod dyrekcją Cristiana Macelaru i Gabriela Bebeselea.

We wrześniu 2020 pianista wydał swoją pierwszą płytę solową dla firmy fonograficznej Accentus z utworami Prokofiewa, Debussy'ego, Liszta i Enescu. Otrzymała ona znakomite recenzje krytyków, a Deutschlandfunk napisał:

„Tym debiutanckim albumem Daniel Ciobanu przedstawia się jako artysta inteligentnyy i niezwykle emocjonalny. Bliższe spojrzenie ujawnia mądrą koncepcję i staranne przemyślenie wszystkich elementów. Narracja muzyczna pianisty absolutnie przykuwa uwagę i nic nie stoi na przeszkodzie jego umiejętnościom technicznym. z Danielem Ciobanu muzyka staje się przeżyciem”.

W 2017 roku Ciobanu założył Neamt Music Festival w swoim rodzinnym mieście Piatra Neamtin w Rumunii, aby stworzyć świeżą i innowacyjną międzynarodową platformę dla śmietanki współczesnych młodych artystów. Tygodniowy festiwal odbywa się co roku w Karpatach i obejmuje nie tylko klasyczne programy, ale także inne formy sztuki, w tym jazz, video-mapping, malarstwo i taniec.

W 2015 roku artysta otrzymał i Grand Prix, Nagrodę Publiczności i Nagrodę Orkiestrową na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Filharmonii Marokańskiej – stając się pierwszym pianistą w historii konkursu, który zdobył wszystkie Nagrody Specjalne i został jednogłośnie wybrany przez jury na Nagrodę Główną. Jest także zdobywcą i nagrody i nagrody specjalnej za najlepszą „Sonatę klasyczną” na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym UNISA w Pretorii (RPA) oraz i nagrody na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym BNDES w Rio de Janeiro.

 Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku dziewięciu lat w Piatra Neamt w Rumunii, początkowo u Magdolnej Cosmy i Delii Balan, później u Mihaeli Spiridon i Iuliana Arcadiego Trofina. Następnie zdobył stypendia na studia w Szkocji u Graeme'a McNaughta, a następnie u Aarona Shorra i Petrasa Geniusasa, kończąc Królewskie Konserwatorium w Szkocji. Ukończył studia w École Normale de Musique „Alfred Cortot” w Paryżu u Mariana Rybickiego oraz w Universität der Künste w Berlinie u Pascala Devoyona i Markusa Groha.

Amelia Jakobsson

Amelia Jakobsson przygodę z muzyką rozpoczęła jako instrumentalistka w Konserwatorium w Malmö rozpoczęła równoległe studia wokalne i dwukrotnie wygrała uczelniany konkurs koncertowy zarówno jako wiolonczelistka, jak i sopran.  Tytuł magistra w zakresie gry na wiolonczeli uzyskała na Uniwersytecie McGill w Montrealu a tytuł solisty śpiewaka w Królewskiej Duńskiej Akademii Muzycznej. Studia kontynuowała w University College of Opera w Sztokholmie pod kierunkiem Anny Larsson, Britty Johansson, Kerstin Meyer i Eddy Moser .

Koncertowała w Szwecji, Danii, Finlandii, Włoszech, Francji, Algierii, Polsce, Niemczech, Wielkiej Brytanii i USA. Śpiewała partie solowe z Orkiestrami w Malmö, Norrköping i Helsingborgu, Nordycką Orkiestrą Kameralną, Orchestra della Toscana (Florencja), Orkiestrą Symfoniczną Kuopio, Pori Sinfonietta, Västerås Sinfonietta, Jönköping Sinfonietta, Musica Vitae i Lund Academic Orchestra.

Występowała w Algiers Opera, Vattnäs Konsertlada i Skåne Opera. Współpracowała z dyrygentami: Evą Ollikainen, Stefanem Solyomem, Ryanem Bancroftem, Patrikiem Ringborgiem, Eugene Tzigane, Tung-Chieh Chuangiem, Karlem-Heinzem Steffensem, Wolfgangiem Wengenrothem, Fredrikiem Burstedtem i Matsem Rondinem.

W 2021 roku śpiewała rolę Minny Wagner w światowej premierze „Im Treibhaus” skomponowanej przez Staffana Storma i librecistę Ebbę Witt-Brattström, a także rolę „Księżniczki Yang” w operze Reine Jönssona i librecisty Patrika Sörlinga „ Tre knivar från Wei”.

Repertuar koncertowy Amelii obejmuje Cztery ostatnie pieśni Straussa, Wesendonck Lieder Wagnera, Glorię Poulenca, Requiem Mozarta, Verdiego i Jenkinsa, Stabat Mater Pergolesiego, Förklädd Gud Larsa Erika Larssona oraz symfonie Beethovena, Nielsena, Mahlera i Szostakowicza.

Amelia jest wielokrotną zdobywczynią nagród zarówno jako wiolonczelistka, jak i śpiewaczka, a także laureatką m.in. nagrody Lasse Löndahla, stypendium Torstena Tegstama, nagrody kulturalnej Sparbanksstiftelsens w dziedzinie muzyki oraz nagrody OVIS Voice.

Johannes Held

fot. Jens Oellermann

Johannes Held rozpoczął naukę muzyki w chórze chłopięcym Hymnus w Stuttgarcie, następnie studiował we Fryburgu. Studia ukończył w Kopenhadze w Akademii Operowej pod kierunkiem Susanny Eken. Jego pedagogami byli również Mikael Eliasen, Fiona MacSherry, Ouri Bronchti, Tim Ribchester i Christopher White.

Po ukończeniu studiów Johannes Held został członkiem zespołu Państwowego Teatru w Oldenburgu, pracował także jako solista m.in. w Królewskiej Operze Duńskiej, Wermland Opera (Szwecja), Teatrze Państwowym w Moguncji i Teatrze w Bolzano (Włochy).

W ostatnich latach Johannes zasłynął jako wykonawca pieśni, a jego interpretacja „Winterreise” Schuberta zyskała międzynarodowe uznanie. Niedawno wykonał także Lieder eines fahrenden Gesellen Mahlera pod dyrekcją Kolji Blacher z Orchestra Sinfonica di Milano był także gościem festiwalu muzyki kameralnej KAMARA.HU w Akademii Liszta w Budapeszcie, gdzie śpiewał pieśni i muzykę kameralną Brahmsa, Wolfa, Bussoniego i Schönberga.

Johannes Held jest założycielem i dyrektorem artystycznym Liedfestival Sindelfingen (dawniej DER ZWERG), który odbywa się co dwa lata w Sindelfingen. Założył także, we współpracy z prof. Götzem Payerem, Lied Akademie Sindelfingen, której celem jest nauczanie śpiewu osób w każdym wieku i na wszystkich poziomach zaawansowania.

Jan Łukaszewski

fot.Grzegorz Mehring

Dyrygent i dyrektor Polskiego Chóru Kameralnego, dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Mozartowskiego Mozartiana, wykładowca kursów mistrzowskich, profesor sztuk muzycznych − jest uznawany za jednego z najwybitniejszych w Europie specjalistów w dziedzinie muzyki chóralnej.

Ceniąc kunszt artystyczny Polskiego Chóru Kameralnego i jego Dyrektora, współcześni kompozytorzy, polscy i zagraniczni (m.in. Wojciech Kilar, Krzesimir Dębski, Edward Pałłasz, Krzysztof Penderecki, Paweł Łukaszewski, Andrzej Koszewski, Juliusz Łuciuk), już niemal 650 razy powierzyli Janowi Łukaszewskiemu dyrygowanie światowymi prawykonaniami swoich kompozycji. Współpracował m.in. z chórami Polskiego Radia, Filharmonii Krakowskiej, Filharmonii Wrocławskiej i Filharmonii Śląskiej. Występuje jako dyrygent z takimi orkiestrami jak m.in. Sinfonia Varsovia, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, Academy of Ancient Music, Akademie für Alte Musik Berlin czy Venice Baroque Orchestra. Obok Polskiego Chóru Kameralnego prowadzi także Chór Chłopięco-Męski Pueri Cantores Olivenses.

Ze swoimi zespołami koncertował niemal we wszystkich krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Chinach i Japonii. Zasiada w jury konkursów chóralnych, m.in. w Japonii, Walii, na Litwie, we Włoszech oraz Szwajcarii. Jest także jurorem konkursów kompozytorskich w Polsce, Anglii, Francji, Niemczech i we Włoszech.

Dokonał licznych nagrań dla PR i TVP (m.in. 68 ofertoriów G. P. Palestriny), a także dla niemieckich rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych. Zarejestrował ponad 80 płyt CD.

Jako pierwszy dyrygent dokonał nagrania kompletu utworów Krzysztofa Pendereckiego na chór a cappella, za które w 2010 i w 2014 roku otrzymał nagrody Orphee D’or przyznaną przez Academie du Disque Lyrique. w roku 2013 Jan Łukaszewski poprowadził nagranie 55 motetów Andrzeja Hakenbergera (1574–1627) w wykonaniu Polskiego Chóru Kameralnego i szwajcarskiego zespołu instrumentalnego Musica Fiorita.

Płyty nagrane przez Jana Łukaszewskiego były ponad 20 razy nominowane do prestiżowej nagrody Polskiej Akademii Fonograficznej Fryderyk, a pięciokrotnie ją zdobyły − ostatnio w 2014 roku za płytę „Marian Borkowski Choral Works” w kategorii Najwybitniejsze Nagranie Muzyki Polskiej.

Z jego inspiracji odbyły się m.in. Międzynarodowe Sympozja Muzyki Chóralnej, Dni Bachowskie, Festiwal Chopin w Gdańsku, a także kolejne edycje Międzynarodowego Festiwalu Mozartowskiego Mozartiana. w 2018 Jan Łukaszewski został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Georgijs Osokins

Georgijs Osokins urodził się 25 kwietnia 1995 r. w Rydze. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku pięciu lat, a na estradzie zadebiutował jako dziesięciolatek wykonaniem Koncertu d-moll KV 466 Mozarta z towarzyszeniem Narodowej Orkiestry Łotewskiej. 

Studiował pod kierunkiem Sergejsa Osokinsa w akademii Muzycznej w Rydze oraz ukończył studia podyplomowe w Wyższej  Szkole Muzycznej im. Roberta Schumanna w Düsseldorfie pod kierunkiem prof. G.F.Schencka,  

Jest zwycięzcą IX Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego dla Młodych Pianistów w Moskwie (2014), Konkursu Skriabinowskiego w Paryżu (2009) oraz Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Jurmale (Łotwa, 2010). Zdobył też specjalną nagrodę za wykonanie utworu Fryderyka Chopina w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym „Rina Sala Gallo” w Monzy (Włochy).  

Koncertował z wieloma orkiestrami i uczestniczył w wielu kursach mistrzowskich. W 2015 r. został finalistą i ulubieńcem publiczności XVII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie. w sezonie 2018/2019 pianista wystąpił z Gidonem Kremerem w ramach tournée po Wielkiej Brytanii, Irlandii, Rosji, Polsce, Niemczech, krajach a  zji i Stanach Zjednoczonych. Jako pierwszy (obok Lucasa Debargue) został wybrany stałym a  rtystą gościnnym Kremerata Baltica w ciągu całej historii tego zespołu. 

Za swoje nadzwyczajne osiągnięcia w 2015 roku oraz swoją działalność artystyczną otrzymał w styczniu 2016 roku nagrodę JVLMA (Łotewskiej a  kademii Muzycznej im. Josepha Vitolsa) & Swedbank. Laureatem tej samej nagrody był w przeszłości jego brat. Został także nagrodzony Łotewską Nagrodą Muzyczną (najważniejszym wyróżnieniem w kraju) w kategorii Młody Muzyk Roku. 

Georgijs Osokins występuje również ze swoim ojcem i bratem. Po raz pierwszy taki koncert zorganizowano 28 lipca 2015 roku w sali koncertowej Dzintaru w Jurmale. Po raz kolejny pianiści wystąpili wspólnie 4 stycznia 2016 podczas noworocznego koncertu zatytułowanego TRĪS OSOKINI UN OPERA w Łotewskiej Operze Narodowej.

Marek Pijarowski

fot. Łukasz Rajchert

Jest absolwentem wrocławskiej Akademii Muzycznej w klasie dyrygentury Tadeusza Strugały. Swoje umiejętności doskonalił na międzynarodowych kursach mistrzowskich w Weimarze pod kierunkiem, nieżyjącego już, znakomitego dyrygenta łotewskiego, Arvida Jansonsa. Od 1974 roku był związany z Filharmonią Wrocławską – początkowo jako asystent dyrygenta, później jako II dyrygent. w 1974 roku zdobył i nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Dyrygenckim w Katowicach oraz specjalną nagrodę Orkiestry Filharmonii Śląskiej.

Sukces ten przyniósł młodemu dyrygentowi liczne zaproszenia, wśród których szczególne znaczenie miały propozycje występów w Filharmonii Narodowej i z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach.

W 1977 roku uzyskał stypendium rządu austriackiego, co umożliwiło mu wyjazd do Wiednia, gdzie przez 9 miesięcy rozwijał swój dyrygencki talent w słynnej Hochschule für Musik und Darstellende Kunst pod kierunkiem prof. Karla Österreichera. w tym też czasie zetknął się bezpośrednio ze sztuką takich mistrzów batuty, jak: Herbert von Karajan, Leonard Bernstein, Georg Solti czy Claudio Abbado.

W roku 1980 Marek Pijarowski został powołany na stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Wrocławskiej i jednocześnie przejął obowiązki dyrektora artystycznego Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej we Wrocławiu – obie funkcje pełnił do 2001 roku. w latach 2002-2005 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Łódzkiej oraz i dyrygentem Filharmonii Krakowskiej.

Marek Pijarowski był również dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach Zdroju.

Od sezonu 2007/2008 do sezonu 2020/2021 był dyrygentem-szefem Orkiestry Filharmonii Poznańskiej.

Nieprzerwanie od 50 lat artysta w ramach działalności dyrygenckiej współpracuje ze wszystkimi orkiestrami filharmonicznymi i radiowymi w Polsce. Wielokrotnie koncertował za granicą, prowadząc polskie orkiestry, m.in.: Orkiestrę Filharmonii Narodowej (w Niemczech), Wielką Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia (w Hiszpanii i we Francji), Orkiestrę Sinfonia Varsovia (w Hiszpanii), Orkiestrę Filharmonii Krakowskiej (we Francji). Dyrygował w większości krajów europejskich, a także na Kubie, w USA, Kanadzie, Korei Południowej, Chinach i Meksyku. Współpracował ściśle z Orkiestrą Prezydencką w Ankarze oraz Texas Music Festival w Houston (USA).

W 1997 roku otrzymał z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej tytuł naukowy profesora sztuk muzycznych. Zajmuje się również pracą dydaktyczną, prowadząc klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

Marek Pijarowski jest dyrygentem honorowym Orkiestry Filharmonii Poznańskiej.

Piotr Pławner

Piotr Pławner w 1991 zdobył i nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym w Bayreuth,  w tym samym roku również i nagrodę na Międzynarodowym Konkursie im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu (ex a equo z Bartłomiejem Niziołem), zaś w 1995 – i nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Radiofonii Niemieckiej (ARD) w Monachium.
Artysta koncertuje w kraju oraz za granicą jako solista i kameralista. Występował w niemal całej Europie, obu a merykach oraz krajach a rabskich. Grał z takimi orkiestrami jak m.in. Berner Symhonieorchester, Sinfonia Helvetica, Radio Kamerorkest Hilversum, Deutschen Kammerorchester, Sinfonią Varsovią, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Orchestre Philharmonique de Monte-Carlo, Netherlands Kammerorchester, Bayerischen Rundfunk, Süddeutschen Rundfunk, pod batutą takich dyrygentów, jak James DePreist, a rnold Katz, a lun Francis, Hartmut Haenchen, Nicolas Pasquet, Bernhard Klee, Jerzy Maksymiuk, Marek Pijarowski, Antoni Wit, Grzegorz Nowak, Tadeusz Strugała, Siegfried Heinrich, Fritz Wisse, Bernhard Güller, Olaf Henzold, Doron Salomon, Barbara Yahr, Michael Studer, Hillary Griffthlis. Występował w wielu prestiżowych salach koncertowych, m.in. Tivoli Hall w Kopenhadze, Liederhalle w Stuttgarcie, Herkules Saal w Monachium, Concertgebouw w a msterdamie, Chatelet w Paryżu, Palau de la Musica Catalona w Barcelonie, Teatro Monumental w Madrycie.
Piotr Pławner dokonał nagrań radiowych i telewizyjnych w Polsce, Holandii, Niemczech, a ustrii, Danii, Hiszpanii. Płyty z jego udziałem otrzymały wiele nagród i wyróżnień, m.in. tytuł Płyta Roku 1998 miesięcznika „Studio” (utwory kameralne Karola Szymanowskiego), Fryderyk 2005 (Koncert na skrzypce, fortepian i kwartet smyczkowy Ernesta Chaussona), w 2007 nagrodę „The Strad Selection” za najlepsze wykonanie koncetów, przyznawaną przez miesięcznik „The Strad”  (koncerty skrzypcowe Szymanowskiego i Mieczysława Karłowicza), Fryderyk 2009 (utwory Szymanowskiego i Pawła Kochańskiego, nagrane wspólnie z pianistą – Wojciechem Świtałą).                                                               a rtysta jest współzałożycielem – wspólnie ze swoją żoną Izabelą Klim – tria fortepianowego oraz kwartetu smyczkowego. Jest także prymariuszem światowej sławy kwintetu i Salonisti specjalizującego się m.in w muzyce filmowej oraz jazzowej. 

Marek Toporowski

Marek Toporowski – jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych wykonawców nurtu historycznego. Otrzymał Pierwsze Nagrody Konserwatorium w Strasburgu w dziedzinie organów i klawesynu oraz Dyplom Koncertowy Musikhochschule des Saarlandes (organy).

Od końca 2020 roku jest również członkiem zespołu Capella Cracoviensis. Na swoim koncie ma pierwsze polskie wykonania wielu arcydzieł na historycznych instrumentach. Również wiele utworów muzyki staropolskiej zostało po raz pierwszy wykonanych bądź nagranych pod batutą Marka Toporowskiego. Koncertuje w Polsce i za granicą.

Dokonał kilkudziesięciu nagrań płytowych w Polsce, Niemczech i we Francji, w tym pierwszej rejestracji fonograficznej muzyki klawesynowej Charlesa Nobleta, kompletu dzieł George’a Fredericka Pinto oraz licznych rejestracji historycznych organów w Polsce i Niemczech (w tym m.in. pięć płyt w serii Organy Dolnych Łużyc). Czterokrotnie otrzymał nagrodę Fryderyk, a wiele płyt z jego udziałem było nominowanych do tej nagrody. Nagranie sonat fortepianowych op. 9 Jana Ladislava Dusíka było nominowane także do International Classical Music Awards.

Kolekcjonuje historyczne instrumenty klawiszowe.Jego prywatny zbiór, wykorzystywany jest do organizowanych pro publico bono niekomercyjnych koncertów oraz nagrań, a także eksponowany jest w założonym przez niego zabrzańskim „Fortepianarium”.

Berlin Piano Trio

Nikolaus Resa – fortepian

Krzysztof Polonek – skrzypce

Katarzyna Polonek – wiolonczela

Założone w 2004 roku jako „Berolina Trio“, Berlin Piano Trio jest uznawane za jedno z wiodących triów fortepianowych podziwianych zarówno przez publiczność jak i media.

W 2007 roku zespół wygrał największy w Polsce międzynarodowy konkurs muzyki kameralnej, utworzony przez Krzysztofa Pendereckiego. Szczególnym wyróżnieniem było również zdobycie interdyscyplinarnego Grand Prix. W tym samym roku zespół zdobył także pierwszą nagrodę, jak również nagrodę publiczności Europejskiego Konkursu Muzyki Kameralnej w Karlsruhe. W 2009 roku Berlin Piano Trio uzyskało wysoko cenioną nagrodę “Prix Marguerite Dütschler” w Gstaad, Szwajcaria. Ponadto Berlin Piano Trio zdobyło równorzędne pierwsze miejsce (ex aequo) w Międzynarodowym Konkursie im. Josepha Haydna w Wiedniu, na którym otrzymało również nagrodę publiczności Fundacji Esterházy. Członkowie Berlin Piano Trio pobierali naukę w klasie muzyki kameralnej profesora Markusa Beckera w Wyższej Szkole Muzyki, Teatru i Mediów w Hanowerze. W 2007 roku Berlin Piano Trio zostało stałym członkiem powszechnie znanej Europejskiej Akademii Muzyki Kameralnej, która promuje wiodące kwartety smyczkowe i tria fortepianowe na arenie międzynarodowej poprzez współpracę z założycielami zespołów muzyki kameralnej, takimi jak prof. Hatto Beyerle (Alban Berg Quartett), prof. Shmuel Ashkenasi (Vermeer Quartett), prof. Peter Cropper (Lindsay Quartett), prof. Eckart Heiligers (Trio Jean Paul), prof. Avedis Kouyoumdjian, prof. Anner Bylsma oraz prof. Ferenc Rados. Oprócz swojej działalności związanej z muzyką kameralną, muzycy Berlin Piano Trio są również wykładowcami akademickimi, regularnie zapraszanymi do prowadzenia kursów mistrzowskich.

Nikolaus Resa - grę na fortepianie studiował pod kierunkiem Georga Savy w Akademii Muzycznej im. Hannsa Eislera w Berlinie, a studia podyplomowe kontynuował w Wyższej Szkole Muzyki, Teatru i Mediów w Hanowerze, w klasie Markusa Beckera. Jest zwycięzcą wielu konkursów, m.in. Międzynarodowego Konkursu im. Johannesa Brahmsa w Pörtschach (Austria), Międzynarodowego Konkursu Muzyki Kameralnej im. Josepha Haydna w Wiedniu (Austria) oraz Międzynarodowego Konkursu im. Rimskiego-Korsakowa w Sankt Petersburgu (Rosja). Nikolaus Resa był głównym solistą w ścieżce dźwiękowej Howarda Shore’a do filmu „Niebezpieczna metoda” (2011 r.).

Krzysztof Polonek - początkowo pobierał naukę jako młody uczeń w Julius-Stern-Institute, działającym przy Berlińskim Uniwersytecie Sztuk Pięknych, w klasie prof. Tomasza Tomaszewskiego. Złożył  egzamin koncertowy (Konzertexamen) pod kierunkiem prof. Thomasa Brandisa w Akademii Muzycznej w Lubece. Ponadto uczęszczał na kursy mistrzowskie u profesorów takich jak: R. Kussmaul, K. Węgrzyn, K. Sassmannshaus, I. Gitlis oraz Z. Bron. Pełnił rolę koncertmistrza Orkiestry Filharmonii Drezdeńskiej, Opery Niemieckiej w Berlinie oraz Orkiestry Symfonicznej Radia Berlińskiego. Obecnie pełni funkcję koncertmistrza Filharmonii Berlińskiej.

Katarzyna Polonek - jest laureatką międzynarodowych konkursów wiolonczelowych w Liezen, Pörtschach, Poznaniu i Brnie, jak również konkursów kameralnych, w tym Pierwszej Nagrody i Grand Prix na 11-tym Międzynarodowym Konkursie Współczesnej Muzyki Kameralnej w Krakowie i zwyciężczynią Międzynarodowego Konkursu Muzyki Kameralnej im. J. Haydna w Wiedniu. Występowała jako solistka z wieloma orkiestrami, dokonując nagrań dla Polskiego, Niemieckiego, Szwajcarskiego, Austriackiego i Japońskiego Radia i Telewizji. Jako kameralistka brała udział w wielu renomowanych festiwalach muzycznych i występowała w najważniejszych europejskich salach koncertowych. Grając gościnnie w orkiestrach Filharmonii Berlińskiej lub Staatskapelle Berlin, współpracowała z takimi dyrygentami, jak Daniel Barenboim, Bernhard Haitink, Pierre Boulez, Michael Sanderling, Ivan Fischer oraz Sir Simon Rattle. Kształciła się pod kierunkiem  Mstisława Rostropowicza, Natalii Szachowskiej, Angeliki May, Markusa Nyikosa, Wolfganga Aichingera, Wolfganga Boettchera, Zary Nelsovej i  Miloša Sádlo.

Polski Chór Kameralny
Schola Cantorum Gedanensis

Polski Chór Kameralny Schola Cantorum Gedanensis należy do światowej elity  chórów kameralnych. Założony został w 1978 roku przez Ireneusza Łukaszewskiego, a od 1983 prowadzony jest przez jego brata Jana.

Repertuar chóru jest niezwykle obszerny – od muzyki a cappella po duże formy oratoryjne, operowe i symfoniczne. Zespół cieszy się opinią niezrównanego wykonawcy muzyki współczesnej. Dokonał niemal 650 prawykonań, dzieł mistrzów tej miary co m.in. Henryk Mikołaj Górecki, Wojciech Kilar, Krzysztof Penderecki,  Augustyn Bloch, Krzysztof Meyer, Edward Pałłasz, Andrzej Koszewski, czy Paweł Łukaszewski.

Wyjątkowa jakość brzmienia Polskiego Chóru Kameralnego gwarantuje mu współpracę z najlepszymi światowymi orkiestrami (>m.in. Sinfonia Varsovia, NOSPR, Academy of Ancient Music, Divino Sospiro, Neue Düsseldorfer Hofmusik, Concilium Musicum Wien, Akademie für Alte Musik Berlin, Venice Baroque Orchestra) oraz znakomitymi dyrygentami chóralnymi, wśród których wymienić należy Erica Ericsona, Uwe Gronostaya, Stephena Laytona.

Zespół był wielokrotnie zapraszany na międzynarodowe festiwale muzyczne, takie jak Warszawska Jesień, Wratislavia Cantans, Soundstreams, Muzyka w Starym Krakowie, Międzynarodowy Festiwal Muzyki Sakralnej Gaude Mater, Bydgoski Festiwal Muzyczny, Gdański Festiwal Muzyczny, Warszawskie Spotkania Muzyczne, a także do Salzburga, Drezna, Berlina i Tokio. Tournées koncertowe wiodą go po niemal całej Europie, a także do USA, Kanady i Japonii. Polski Chór Kameralny występował również na jednej z największych scen muzyki współczesnej -  Muziekgebouw aan 't IJ w Amsterdamie – w ramach festiwalu TENSO Days 2016.

Oprócz ponad 80 płyt CD, kaset magnetofonowych i video, z których wiele nominowanych było do nagród fonograficznych, Polski Chór Kameralny nagrywał także dla polskich i zagranicznych rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych, m.in. dla TVP (w tym komplet 68 ofertoriów Giovanniego P. da Palestriny), a za granicą dla Dutch Radio, Sender Freies Berlin, Westdeutscher Rundfunk oraz dla ZDF (drugiego kanału niemieckiej telewizji publicznej). Jest jedynym na świecie zespołem posiadającym w swoim repertuarze wszystkie utwory na chór a cappella Krzysztofa Pendereckiego.

W 2013 Chór z towarzyszeniem szwajcarskiego zespołu instrumentalnego Musica Fiorita nagrał 55 motetów Andrzeja Hakenbergera (1574–1627) opracowanych przez Jana Węcowskiego. Dwupłytowy album z tą muzyką został wydany w październiku 2018 w renomowanej firmie wydawniczej Naxos. w lutym 2018 nakładem DUX ukazała się płyta Jubilate z muzyką Ireneusza Łukaszewskiego, założyciela i pierwszego dyrygenta Chóru. w listopadzie zaś premierę miała płyta Polska muzyka chóralna z nierejestrowanymi wcześniej utworami Juliusza Łuciuka, Augustyna Blocha, Andrzeja Koszewskiego, Wojciecha Kilara, Edwarda Pałłasza, Krzysztofa Pendereckiego oraz Pawła Łukaszewskiego. w związku z obchodzonym w 2018 roku jubileuszem 40-lecia zespołu pod koniec grudnia ukazała się jubileuszowa książka autorstwa Artura Matysa zatytułowana Polski Chór Kameralny Schola Cantorum Gedanensis (1978–2018).

Płyty Polskiego Chóru Kameralnego były 20 razy nominowane do nagrody Fryderyk, a pięciokrotnie ją zdobyły, ostatnio za Marian Borkowski Choral Works nagrodzoną   w 2014 roku w kategorii Najwybitniejsze Nagranie Muzyki Polskiej. Zespół jest również laureatem dwóch Orphee D’or − nagród przynawanych przez francuską Academie du Disque Lyrique za najlepsze nagranie muzyki chóralnej.

Polski Chór Kameralny Schola Cantorum Gedanensis jest Instytucją Kultury Miasta Gdańska. Należy również do Europejskiego Stowarzyszenia Profesjonalnych Chórów Kameralnych TENSO.

Polski Chór Kameralny jest organizatorem wielu projektów artystycznych, takich jak Dni Bachowskie, Międzynarodowy Festiwal Chopin w Gdańsku oraz Międzynarodowy Festiwal Mozartowski Mozartiana.

W 2023 roku Chór obchodził 45-lecie działalności artystycznej.

Chór Kameralny Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy

Chór Kameralny Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy to pięciokrotny zdobywca Grand Prix i wielokrotny laureat najwyższych nagród w prestiżowych, międzynarodowych i ogólnopolskich konkursach chóralnych. Wyróżnia się niezwykłą precyzją wykonawczą i ponadprzeciętną muzykalnością, co wyraża w szerokim i zróżnicowanym repertuarze. Chór Kameralny wykonuje zarówno muzykę chóralną a cappella, jak i dzieła wokalno-instrumentalne. Szczególnie bliska Chórowi jest muzyka współczesna, dlatego kompozytorzy chętnie powierzają mu prawykonania swoich utworów. Wykonując dzieła wokalno-instrumentalne Chór Kameralny współpracuje z Orkiestrą Kameralną Capella Bydgostiensis oraz Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Pomorskiej.

Chór Kameralny powstał w 1986 roku. Założycielem i dyrygentem Zespołu w latach 1986-2020 był Janusz Stanecki, a w zakresie emisji głosu, w latach 2002-2021, z Chórem współpracowała Elżbieta Wtorkowska. Aktualnie dyrygentem jest Magdalena Filipska, funkcję asystenta dyrygenta pełni Justyna Narewska, a w zakresie emisji głosu z Zespołem współpracuje Dorota Nowak. Członkami zespołu są studenci i absolwenci Akademii Muzycznej w Bydgoszczy.

Od 37 lat Chór Kameralny aktywnie koncertuje w kraju i za granicą, nieustannie podejmując nowe wyzwania artystyczne, uczestnicząc w licznych konkursach chóralnych, projektach koncertowych, nagraniach i prawykonaniach. Chór Kameralny koncertował w różnych zakątkach świata – Japonia, Korea Południowa, USA, Argentyna, Rosja, Grecja, Irlandia, Hiszpania, Słowenia, Austria, Bułgaria, Macedonia, Włochy, Szwajcaria. Chór zrealizował również nagranie muzyki do sztuki teatralnej „Judaszek” (muz. Piotr Salaber), gry komputerowej „Wiedźmin 2: Zabójcy Królów” (muz. Marcin Przybyłowicz) oraz filmu „Emily” (muz. Abel Korzeniowski, reż. Frances O'Connor).

Chór Kameralny specjalizuje się w wykonawstwie współczesnej muzyki chóralnej a cappella. Zróżnicowany pod kątem stylistycznym i językowym repertuar obejmuje utwory kompozytorów polskich i zagranicznych,m.in.: Marek Jasiński, Marcin Łukaszewski, Anna Rocławska-Musiałczyk, Szymon Godziemba-Trytek, Patryk Kusiak, Arvo Pärt, Ēriks Ešenvalds, Trond Kverno, Jake Runestad, Ko Matsushita, Bengt Ollén, Jaakko Mäntyjärvi, Gunnar Hahn, György Orbán. Chór Kameralny wykonuje utwory w wielu językach, m.in. polskim, kaszubskim, angielskim, łacińskim, francuskim.

O wysokim poziomie wykonawczym Zespołu świadczą wysokie nagrody uzyskiwane podczas konkursów chóralnych najwyższej rangi. Do ostatnich wyróżnień należą:

Grand Prix, nagroda specjalna za najlepszą interpretację współczesnego utworu chóralnego za kompozycję Marka Jasińskiego „Psalm 100”, nagroda dla najlepszego dyrygenta (Magdalena Filipska), nagroda dla najlepszej solistki (Martyna Grzella) – IV Międzynarodowy Festiwal Chóralny „Andrea del Verrocchio” we Florencji, Włochy (2023)

Grand Prix, Złote Pasmo, nagroda specjalna za utwór Marka Raczyńskiego – Sicut lilium inter spinas, nagroda dla najlepszego dyrygenta (Magdalena Filipska) – Międzynarodowy Festiwal Muzyki Sakralnej w Szczecinie (2020),

Grand Prix – Międzynarodowy Festiwal Muzyki Chóralnej w Ohrid (Macedonia, 2017), Grand Prix – Międzynarodowy Festiwal Muzyki Chóralnej im. Feliksa Nowowiejskiego w Barczewie (2017),

III nagroda (Gold Prize) w kategorii Chóry mieszane oraz III nagroda (Gold Prize) w kategorii Muzyka współczesna – II Międzynarodowy Konkurs Chóralny w Tokio (Japonia, 2019).

Orkiestra Filharmonii Poznańskiej

fot. Piotr Skórnicki

Podczas inauguracyjnego koncertu, 10 listopada 1947 roku Orkiestra Filharmonii Poznańskiej wystąpiła pod batutą swojego pierwszego dyrygenta – Stanisława Wisłockiego. Od tego czasu orkiestrą kierowali kolejno: Stanisław Wisłocki, Jerzy Katlewicz, Robert Satanowski, Witold Krzemieński, Zdzisław Szostak, Renard Czajkowski, Wojciech Rajski, Wojciech Michniewski, Andrzej Boreyko, Mirosław Jacek Błaszczyk, José Maria Florêncio, Grzegorz Nowak, Marek Pijarowski. Od sezonu 2021/2022 dyrektorem muzycznym Filharmonii Poznańskiej i dyrygentem-szefem Orkiestry Filharmonii Poznańskiej jest Łukasz Borowicz.

Orkiestra Filharmonii Poznańskiej należy do grona najbardziej znanych i cenionych polskich orkiestr symfonicznych. Występuje w najważniejszych ośrodkach muzycznych w kraju i poza jego granicami. Zespół koncertował prawie we wszystkich krajach Europy. w lutym i marcu 2020 roku orkiestra zagrała cykl koncertów Kompozytorzy na walizkach  w Niemczech (Konzerthaus  Berlin, Konzerthalle Frankfurt Oder, Staatstheater  Darmstadt)  i we Francji (Théâtre des Champs Elysées, Paryż), w których solistą był Rafał Blechacz, a podczas tego tournée wystąpiła także w Wiesbaden  (z pianistką Olgą Scheps i skrzypaczką Bomsori Kim) oraz w Kölner Philharmonie (z pianistą Juho Pohjonenem).

Zespól uczestniczył w wielu znaczących zagranicznych festiwalach muzycznych,m.in.: Romaeuropa-Villa Medici, Kissinger Sommer, Ankara Sanat Festivali, Festwochen in Herrenhausen, Bregenzer Frühling, Dresdner Musikfestspiele, Choriner Musiksommer, Wielkanocnym Festiwalu Ludwiga van Beethovena, Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Janáčkův Máj, Międzynarodowym Festiwalu Operowym Smetanowa Litomyšl.

Orkiestra towarzyszyła uczestnikom pierwszego powojennego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie, a od 1952 roku towarzyszy finalistom Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Jest podstawowym zespołem symfonicznym festiwalu Poznańska Wiosna Muzyczna, bierze także udział w festiwalach Warszawska Jesień i Wratislavia Cantans. Często uczestniczy w prawykonaniach utworów współczesnych kompozytorów polskich i zagranicznych. Do ważnych wydarzeń w historii zespołu należy występ przed papieżem Janem Pawłem II w Watykanie.

Z zespołem występowali światowej sławy dyrygenci: Hermann Abendroth, Walerian Bierdiajew, Paul McCreesh, Henryk Czyż, Marco Erede, János Ferencsik, Reinhard Goebel, Zdzisław Górzyński, Eivind Gullberg Jensen, Christopher Hogwood, Pietari Inkinen, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Zygmunt Latoszewski, Zdeněk Mácal, Jerzy Maksymiuk, Sir Neville Marriner, Rafael Payare, Jérémie Rhorer, Witold Rowicki, Ainārs Rubiķis, Jerzy Semkow, Stanisław Skrowaczewski, Václav Smetáček, Antoni Wit, Bohdan Wodiczko, Carlo Zecchi oraz soliści: Piotr Anderszewski, Martha Argerich, Piotr Beczała, Rafał Blechacz, Gábor Boldoczki, Pavol Breslik, Sarah Chang, Andrzej Dobber, Helen Donath, Wojciech Drabowicz, Franco Fagioli, Jean Fournier, Malcolm Frager, Alexander Gavrylyuk, Monique Haas, Ida Haendel, Anita Hartig, Andrzej Hiolski, Philippe Jaroussky, Sumi Jo, Ryszard Karczykowski, Antonina Kawecka, Simone Kermes, Olga Kern, Gidon Kremer, Konstanty Andrzej Kulka, Aleksandra Kurzak, Sergei Leiferkus, Julia Lezhneva, Christian Lindberg, Bernard Ładysz, Adam Makowicz, Witold Małcużyński, Annick Massis, Albrecht Mayer, Francesco Meli, Midori, Johannes Moser, Leszek Możdżer, Victoria Mullova, Sergei Nakariakov, Wiesław Ochman, Garrick Ohlsson, Dawid i Igor Ojstrachowie, Gerhard Oppitz, Emmanuel Pahud, Ewa Podleś, Maurizio Pollini, Samuel Ramey, Vadim Repin, Rugierro Ricci, Światosław Richter, Mścisław Rostropowicz, Artur Rubinstein, Gil Shaham, Göran Söllscher, Martin Stadtfeld, Akiko Suwanai, Henryk Szeryng, Maxim Vengerov, Arcadi Volodos, Wanda Wiłkomirska, Ingolf Wunder, Pretty Yende, Narciso Yepes, Christian Zacharias, Thomas Zehetmair, Krystian Zimerman, Nikolaj Znaider.

Orkiestra Filharmonii Poznańskiej ma w dorobku nagrania z muzyką symfoniczną, operową i baletową dla radia, telewizji oraz na płyty CD (nagrania dla Sony Classical, cpo, Polmusic, Polskie Nagrania, Muza, Largo Records, DUX, CD Accord, Naxos). w 2015 roku płyta Gwiazdy Światowych Scen Operowych: Ewa Podleś z Orkiestrą Filharmonii Poznańskiej – live (zarejestrowana w Poznaniu podczas koncertu pod batutą Łukasza Borowicza) została wyróżniona przez francuską Académie du Disque Lyrique nagrodą L’Orphée d’Or (Złotego Orfeusza).

W 2016 roku Orkiestra Filharmonii Poznańskiej (wraz z Chórem Opery i Filharmonii Podlaskiej oraz solistami: Wiolettą Chodowicz, Robertem Gierlachem i Wojtkiem Gierlachem, pod dyrekcją Łukasza Borowicza) dokonała pierwszego światowego nagrania płytowego Quo vadis Feliksa Nowowiejskiego. Dwupłytowy album z tym nagraniem, wydany w 2017 roku przez znaną niemiecką wytwórnię cpo, w 2018 roku zdobył jedną z najbardziej prestiżowych nagród płytowych świata – International Classical Music Awards (ICMA 2018).

W 2019 roku ukazał się dwupłytowy album „Stanisław Moniuszko, Kantaty Milda/Nijoła”, będący światową premierą fonograficzną. Poznańscy Filharmonicy pod batutą Łukasza Borowicza nagrali go wraz z Chórem Opery i Filharmonii Podlaskiei oraz solistami: Wiolettą Chodowicz (sopran), Maria Jaskulską-Chrenowicz (sopran), Ewą Wolak (mezzosopran), Sylwestrem Smulczyńskim (tenor), Robertem Gierlachem (baryton) i Szymonem Kobylińskim (bas). w maju  2020 roku album ten znalazł się na liście Editor’s Choice, May 2020 najlepszych albumów płytowych wybranych przez prestiżowy brytyjski miesięcznik poświęcony muzyce poważnej – Gramophone.

Wśród najnowszych albumów Filharmoników Poznańskich są światowe premiery fonograficzne: „Michał Bergson, Concerto symphonique pour piano et orchestre op. 62 /Music from the opera Luisa di Monfort” (Jonathan Plowright – fortepian, Jakub Drygas – klarnet, Aleksandra Kubas-Kruk – sopran, Łukasz Borowicz – dyrygent), „Stefan Bolesław Poradowski, Koncert skrzypcowy op. 70, Koncert kontrabasowy op.26, III Symfonia op.29” (Marcin Suszycki – skrzypce, Piotr Czerwiński – kontrabas, Łukasz Borowicz – dyrygent) oraz  „Feliks Nowowiejski, Koncert fortepianowy d-moll op. 60 Słowiański, Koncert wiolonczelowy op. 55” (Jacek Kortus – fortepian, Bartosz Koziak – wiolonczela, Łukasz Borowicz – dyrygent), który uhonorowany został nagrodą Fryderyk 2023.

Orkiestra Kameralna Polskiego Radia Amadeus

Orkiestra Kameralna Polskiego Radia Amadeus została założona w Poznaniu w 1968 roku przez Agnieszkę Duczmal. Początkowo działała pod patronatem Jeunesses Musicales, a później Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego. Zdobycie przez Orkiestrę w 1976 roku Srebrnego Medalu Herberta von Karajana na Międzynarodowych Spotkaniach Młodych Orkiestr w Berlinie Zachodnim zaowocowało przekształceniem jej rok później w etatowy zespół Polskiego Radia i Telewizji, a następnie w Orkiestrę Kameralną Polskiego Radia Amadeus pod dyrekcją Agnieszki Duczmal. Od 2009 roku drugim dyrygentem Orkiestry jest Anna Duczmal-Mróz; ów kobiecy duet dyrygencki czyni zespół ewenementem na skalę światową.

W kwietniu 2023 roku płyta Music for Chamber Orchestra vol.III z utworami Grażyny Bacewicz w wykonaniu Orkiestry, pod batutą Maestry Agnieszki Duczmal została wybrana jako najlepsze światowe nagranie orkiestrowe według BBC Music Magazine Awards.

Orkiestra dokonuje regularnie nagrań dla Polskiego Radia – do chwili obecnej transmitowano setki koncertów oraz zarejestrowano ponad 10.000 minut muzyki, obejmującej repertuar od baroku do współczesności. Orkiestra współpracowała z zagranicznymi radiofoniami, m.in: niemieckimi NDR, WDR, SFB oraz BBC w Londynie, CBC w Montrealu i radiofonią meksykańską, dla których nagrywała przede wszystkim muzykę polską. Zespół zarejestrował ponad 100 koncertów i programów dla Telewizji Polskiej oraz pięć godzin muzyki dla Télévision Française 1. Dla japońskiej TV NHK Orkiestra nagrała godzinną audycję wypełnioną muzyką polską. w dorobku artystycznym Amadeusa znajduje się wiele prawykonań, m.in. pierwsze światowe nagranie Wariacji Goldbergowskich J.S. Bacha w opracowaniu Józefa Kofflera na orkiestrę kameralną.

W dyskografii Orkiestra ma ponad 50 wydawnictw płytowych. Prowadzi działalność koncertową w większości krajów europejskich oraz w USA, Kanadzie, Meksyku, Brazylii, Kuwejcie, Tajwanie i Japonii, współpracując często ze światowej sławy solistami, takimi jak: Maurice André, Martha Argerich, Avi Avital, Patric Gallois, Charles Richard-Hamelin, Steven Isserlis, Gary Karr, Kevin Kenner, Konstanty Andrzej Kulka, Mischa Maisky, Wynton Marsalis, Jeremy Menuhin, Igor Oistrakh, Piotr Paleczny, Michala Petri, Ivo Pogorelić, Alexandre Rabinovitch, Vadim Repin, Grigory Sokolov, Guy Touvron, Henryk Szeryng, Maxim Vengerov, Ingolf Wunder, Gheorghe Zamfir oraz czołowymi solistami polskimi.

Wśród najsłynniejszych sal koncertowych, w których występowała Orkiestra, należy wymienić Concertgebouw w Amsterdamie, Filharmonię Berlińską, Filharmonie w Kolonii i Monachium, Filharmonię w Petersburgu, lipski Gewandhaus, wiedeński Musikvereinsaal, Pollack Hall w Montrealu, Queen Elizabeth Hall w Londynie, mediolański Teatro alla Scala, gdzie Agnieszka Duczmal była pierwszą kobietą, która tam dyrygowała oraz Tokyo Opera City Concert Hall. Orkiestra regularnie bierze udział w licznych europejskich festiwalach muzycznych.

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej powstała w 1946 roku. Orkiestrę współtworzyli i prowadzili: Robert Satanowski, Zbigniew Chwedczuk, Witold Krzemieński, Antoni Wit, Tomasz Bugaj, Mieczysław Nowakowski, Jerzy Salwarowski, Michael Zilm, Roman Kofman, Marek Pijarowski, Tadeusz Wojciechowski, Kai Bumann i Mykola Diadiura.

Dowodem artystycznej pozycji zespołu są koncerty z wybitnymi dyrygentami i kompozytorami jak m.in.: Ernest Ansermet, Roberto Benzi, Benjamin Britten, Aram Chaczaturian, Riccardo Chailly, Juozas Domarkas, Jerzy Katlewicz, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Witold Lutosławski, Jerzy Maksymiuk, Krzysztof Penderecki, Kurt Redel, Witold Rowicki, Jerzy Semkow, Stanisław Skrowaczewski, Saulius Sondeckis, Leopold Stokowski, Tadeusz Strugała, Carlo Zecchi.

Z aplauzem i wyrazami uznania w recenzjach, spotkały się występy Orkiestry m.in. we Włoszech, Austrii, Danii, Francji, Niemczech, Hiszpanii, Szkocji, Szwajcarii, Rosji, Korei Południowej i na Cyprze. Orkiestra występowała w renomowanych salach koncertowych Filharmonii Berlińskiej, Konzerthaus Berlin i w Złotej Sali Musikverein we Wiedniu. Zespół wielokrotnie gościł na krajowych i zagranicznych festiwalach muzycznych, takich jak: Wratislavia Cantans, Warszawska Jesień, Berliner Festwochen, International Summer Festival Ljubljana, Schweriner Musiktage, Frankfurter Festtage der Musik. Muzycy Orkiestry Symfonicznej FP na zamówienie krajowych i zagranicznych firm płytowych,  nagrali między innymi: Symfonie Yuna (dla Bild-Kunst w Bonn), „Łańcuch II” Lutosławskiego (płyta wyróżniona nagrodą Diapason d’Or, Thorofon), dzieła Szymanowskiego (dla wytwórni DUX), płyty dla Polskich Nagrań, Veritonu, CPO Osnabrück i Naxos. 

W 2013 roku z okazji jubileuszu 60-lecia Filharmonii Pomorskiej, Orkiestra pod dyrekcją Jerzego Maksymiuka, nagrała Symfonię h-moll „Polonia” Ignacego Jana Paderewskiego (DUX).

29 czerwca 2018 roku,  podczas obchodów 100 Lat Niepodległości Polski, zagrano „Requiem” Mozarta, dedykowane Patronowi Filharmonii, I.J.Paderewskiemu, w  77. Rocznicę Jego śmierci. Wystąpiła Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Pomorskiej, czołowi polscy soliści,  oraz poznański Chóru Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego pod dyrekcją Kaia Bumanna. Koncert odbył się w warszawskiej Bazylice Archikatedralnej pw. Męczeństwa św. Jana Chrzciciela w Warszawie, w miejscu spoczynku wspólnego patrona Filharmonii i poznańskiej Uczelni.

Ważnym wydarzeniem były obchody 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej uświetnione trzema koncertami Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Pomorskiej z udziałem solistów i Chóru Singakademie Frankfurt (Oder) w Poczdamie, Bydgoszczy i Toruniu w 2019 roku. Liczna publiczność wysłuchała dzieła Wojciecha Kilara - Missa pro pace, pod dyrekcją Rudolfa Tierscha.

W lutym 2020 roku Orkiestra Symfoniczna wraz z Chórem Berliner Cappella pod dyrekcją Sergi Gili Solé wystapiły w Filharmonii Berlińskiej. w programie znalazły się takie kompozycje jak Brahms - Schicksalslied op. 54, Nanie op. 82 i Gija Kantscheli - "Styks" na altówkę, chór i orkiestrę.

Orkiestra Symfoniczna Polskiej Filharmonii Bałtyckiej

Orkiestra Symfoniczna powstała wraz z Filharmonią w roku 1945. Obecnie filharmonicy gdańscy należą do grupy wiodących orkiestr w Polsce, a Polska Filharmonia Bałtycka w Gdańsku jest dynamicznym ośrodkiem muzycznym i miejscem znaczących wydarzeń o randze krajowej i międzynarodowej.

Orkiestra Symfoniczna uczestniczyła w wielu krajowych i europejskich festiwalach muzycznych. Do znaczących wydarzeń artystycznych ostatnich lat można zaliczyć: 2005, Stocznia Gdańska, koncert Jeana-Michela Jarre’a z okazji 25-lecia powstania „Solidarności” i podpisania Porozumień Sierpniowych; 2006, Stocznia Gdańska, rocznica Sierpnia ’80, prawykonanie kantaty Jana A.P. Kaczmarka „Kantata o wolności”; 2008, Sekcja Dęta Orkiestry Symfonicznej wzięła udział w wykonaniu „Siedmiu bram Jerozolimy” Krzysztofa Pendereckiego w ramach koncertu w okazji 75-urodzin. Koncert poprowadził sam kompozytor, pod którego batutą zagrała również Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej, chór i soliści; 2009, w ramach Festiwalu „Solidarity of Arts” wykonanie pod batutą Sir Neville’a Marrinera „War Requiem” B. Brittena. Koncert uświetnił światowe obchody 70. rocznicy wybuchu II wojny światowej i 20. rocznicy odzyskania wolności i upadku komunizmu w Europie Środkowej.

W roku 2014 Orkiestra odbyła tournée po Chinach, wykonując siedem koncertów w największych salach koncertowych, w tym dwukrotnie w Szanghaju i m.in. w filharmonii w Pekinie. w styczniu 2016 r. Orkiestra wyruszyła w najdłuższe w historii tournée po Stanach Zjednoczonych.

Orkiestra zarejestrowała wiele nagrań radiowych, telewizyjnych i płytowych CD/DVD. z ostatnich realizacji płytowych z udziałem orkiestry wyliczyć należy nagranie „War Requiem” Brittena pod batutą Sir Nevilla Marrinera (płyta otrzymała nominację do nagrody FRYDERYKA 2011), nagranie VI Symfonii i koncertu skrzypcowego Czajkowskiego pod batutą Maxima Vengerova, prawykonanie i rejestrację VIVO XXX Pawła Mykietyna (2010), kantatę „Genesis” pod batutą Ernsta van Tiela (2012), „Muzyczny portret Gershwina” z udziałem dyrygenta Vladimira Kiradijeva i pianisty Ludmila Angelova, nagranie „Wybitni twórcy polscy: Henryk Wieniawski” z udziałem wirtuoza skrzypiec Maxima Vengerova czy płytę „Bacewicz/Szostakowicz” z Aleną Baevą - artystką, która jest jednym z najwybitniejszych talentów muzycznych swojego pokolenia.

Sinfonietta Rīga

„Radość z nauki i odkrywania nowych horyzontów” to artystyczne credo  nagrodzonej prestiżową nagrodą Grammy Państwowej Orkiestry Sinfonietta Rīga. Dyrektorem artystycznym i dyrygentem zespołu, od momentu jego powstania w roku 2006, jest Normunds Šnē.

Repertuar orkiestry obejmuje muzykę z epoki baroku, klasycyzmu i romantyzmu, a także XX i XXI wieku. Sinfonietta Rīga co roku zamawia nową partyturę u dwóch łotewskich kompozytorów, dzięki czemu dokonała prawykonań symfonii kameralnych Andrisa Dzenītisa, Anitry Tumševicy, Lindy Leimane, Santa Ratniece, Nic Gothama, Kristapsa Pētersonsa, Santa Bušsa i Oskarsa Herliņša.

Nawiązała także ścisłą współpracę twórczą z Chórem Łotewskiego Radia i jego dyrygentem Sigvardsem Kļava, realizując co roku kilka programów koncertowych,w tym premiery nowej łotewskiej muzyki sakralnej. Dla wytwórni Wergo i Ondine nagrywa muzykę Pēterisa Vasksa. We współpracy z łotewską narodową wytwórnią płytową Skani wydała album z muzyką Jānisa Ivanovsa, a także album Chamber Symphonies z muzyką Andrisa Dzenītisa, Anitry Tumševicy i Lindy Leimane. Nagrywa także dla BIS, Edition Records, Challenge Records, Signum Records i Hyperion. Sinfonietta Rīga czterokrotnie była laureatką Łotewskiej Wielkiej Nagrody Muzycznej (2007, 2008, 2015, 2018) oraz zdobyła nagrodę Grammy za udział w nagraniu „Lamentu Adama” Arvo Pärta.

Orkiestra regularnie współpracuje z gościnnymi dyrygentami: Paavo Järvim, Heinzem Holligerem, Johnem Storgårdsem, Christophem Poppenem, Olari Eltsem, Juha Kangasem, Tõnu Kaljuste i innymi. Wśród znakomitych solistów, którzy występowali razem z zespołem są śpiewaczki Julia Lezhneva i Inga Kalna. Pianiści: Kristian Bezuidenhout, Nelson Goerner i Yevgeny Sudbin. Skrzypkowie: Isabelle Faust, Kolja Blacher, Baiba Skride, Pekka Kuusisto i Thomas Zehetmair. Wiolonczeliści: Sol Gabetta, Jean-Guihen Queyras i Matthew Barley.

Sinfonietta Rīga koncertuje w większości krajów bałtyckich. Występowała także w Elbphilharmonie i Laeiszhalle w Hamburgu, Kölner Philharmonie, Herkulessaal w Monachium, Alte Oper we Frankfurcie, Filharmonii w Sankt Petersburgu i Lincoln Center w Nowym Jorku. Wielokrotnie koncertowała w Holandii, m.in. w Muziekgebouw w Amsterdamie i De Doelen w Rotterdamie. w ramach obchodów stulecia Łotwy w 2018 roku zagrała w salach koncertowych w Budapeszcie, Malmö, Göteborgu i Örebro. Brała także udział w festiwalach  na Łotwie i za granicą, w tym w Pärnu Music Festival, Baltic Sea Festival w Sztokholmie, Lux Aeterna w Hamburgu, Kissinger Sommer w Niemczech, Café Budapest Festival i innych.

Śląska Orkiestra Kameralna

Kierownik Artystyczny / Dyrygent / solista – Piotr Pławner

Honorowy Szef Śląskiej Orkiestry Kameralnej – prof. Jan Wincenty Hawel

Jest najmłodszym z trzech zespołów artystycznych Filharmonii Śląskiej. Założył ją w 1981 r. i przez 2 dekady prowadził kompozytor i dyrygent prof. Jan Wincenty Hawel. w latach 2006-2010 jej kierownikiem artystycznym był zwycięzca Międzynarodowego Konkursu Dyrygentów im. G. Fitelberga w 1999 r. – Massimiliano Caldi. Obecnie Śląska Orkiestra Kameralna współpracuje z  Piotrem Pławnerem, jednym z najwybitniejszych i najbardziej kreatywnych skrzypków swojej generacji, który wystęuje także jako solista. 

Zakres repertuarowy tego zespołu jest niezwykle szeroki i zróżnicowany. Obejmuje on, prócz wielkich klasyków kameralistyki, rzadko grywane kompozycje Holsta, Piazzolli, czy Respighiego, a także smyczkowe opracowania wirtuozowskich utworów kameralnych Schuberta, Mendelssohna, Czajkowskiego i Szostakowicza.

Orkiestra cieszy się uznaniem na arenie międzynarodowej- jest zapraszana na wiele międzynarodowych festiwali, jak m.in: w Rialp, Czeskim Krumlowie, Łańcucie, Festival Murten Classics, Le Festival des Voutes – Sud-Vendée, Schubertiade – Schloss Eyb, szwajcarski Crans-Montana Classics, Festiwal Muzyki Kameralnej Kwartet Śląski i jego goście, czy Muzyka w Starym Krakowie. Była też gościem tak prestiżowych sal koncertowych Europy, jak Concertgebouw w Amsterdamie, Sali Verdiego w mediolańskim Konserwatorium, czy berlińskiego Konzerthaus.

Współpracowała z całą plejadą świetnych solistów, pośród których są m.in.: Shlomo Mintz, Ivan Monighetti, Kevin Kenner, Garrick Ohlsson, Eugen Indjić, Bruno Canino, Marianna Vasilieva, Wolfgang Güttler oraz Konstanty Andrzej Kulka, Krzysztof Jakowicz, Kaja Danczowska, Agata Szymczewska, Leszek Możdżer i Andrzej Jagodziński. Występowała także pod batutami znakomitych dyrygentów: Paula Esswooda, Jerzego Maksymiuka, Mirosława J. Błaszczyka, Tadeusza Wojciechowskiego, a także Marka Mosia.

Płyty Śląskiej Orkiestry Kameralnej zyskały uznanie melomanów i krytyków, wielokrotnie pojawiając się na liście nominowanych do Fryderyków. Były to między innymi nagrania z koncertem wiolonczelowym Stanisława Moryty z udziałem Tomasza Strahla (2006), czy z utworami Henryka Mikołaja Góreckiego oraz Mikołaja Góreckiego z udziałem Kai Danczowskiej (2013), oba pod dyrekcją prof. Mirosława J. Błaszczyka . Nominowano także krążek z Missa de Maria a Magdala Pawła Łukaszewskiego (2014), który został doceniony za granicą, zyskując nagrody Choc de Classica francuskiego miesięcznika Classica i paryską Orphée d’Or – Grand Prix International du Disque Lyrique.

Wszechstronność zespołu podkreśla fakt, że płyty tej orkiestry nominowane były do Fryderyków nie tylko w kategoriach dotyczących muzyki kameralnej, ale i popularnej. Tak było w przypadku nagrania 7 widoków w drodze do Krakowa z Grzegorzem Turnauem w 2015.

Wśród publikacji ostatnich lat ukazały się płyty takie jak: Ja nie jestem Amadeusz Mozart czyli jubileum Leszka Długosza pod batutą Roberta Kabary wraz z Leszkiem Długoszem, Elżbietą Towarnicką i innymi artystami (2016), Wsłuchani we wszechświat, na której znalazło się m.in. premierowe nagranie Jasności promienistych ? małego misterium na sopran i orkiestrę smyczkową Mikołaja Góreckiego pod batutą Roberta Kabary z udziałem Agaty Zubel (2017), czy też płyta z utworami Mieczysława Wajnberga, wydana z okazji setnej rocznicy urodzin kompozytora (2019) wraz z Łukaszem Długoszem (flet) i Aleksandrą Gajecką-Antosiewicz (klawesyn), pod batutą Roberta Kabary.

Šarūnas Šapalas

Šarūnas Šapalas urodził się na Litwie. Studiował śpiew operowy w wileńskiej Akademii Muzyki i Teatru pod kierunkiem Vytautasa Juozepaitisa. Później ukończył studia na Uniwersytecie Muzyki i Sztuk Dramatycznych w Bratysławie na Słowacji w klasie Dagmar Bezačinskiej. Šarūnas zadebiutował partią Moralesa w operze Carmen G. Bizeta w Litewskim Narodowym Teatrze Opery i Baletu w 2014 roku.

W tym samym teatrze wykonywał partie w operach Verdiego, Pucciniego, Masseneta, Bernsteina i  Šerkšnyte. w 2015 roku Šarūnas został uznany za „Najbardziej obiecującego młodego śpiewaka roku” na Litwie. w 2016 roku nawiązał także współpracę z Wileńską Operą Miejską, gdzie śpiewał partię Sciarrone w Tosce G. Pucciniego oraz Wagnera w Fauscie Gounouda. w maju 2017 Šarūnas przedstawił się także słowackiej publiczności. Został zaproszony do wykonania partii Alekoopery S. Rachmaninowa w Teatrze Państwowym w Bańskiej Bystrzycy.

Po swoim słowackim debiucie został nazwany przez słowackich krytyków „Odkryciem Roku”. w Teatrze Muzycznym w Kłajpedzie wystąpił jako Marcell i Shaunard w Cyganerii G. Pucciniego. w 2018 roku  zadebiutował w Portugalii operą P. Czajkowskiego „Eugen Oniegin” na festiwalach Viseu i Bataglia. 2021 zadebiutował jako Don Giovanni w operze W. A. ​​Mozarta „Don Giovanni”.

Podczas Festiwalu w Bucks w Szwajcarii wystąpił jako Escamillo w operze Carmen Bizeta.

Alexandre Tharaud

Bogata dyskografia pianisty obejmuje ponad 25 solowych albumów, z których większość otrzymała najważniejsze nagrody fonograficzne. Znajdziemy tam utwory Rameau, Couperina, Bacha, Scarlattiego, Mozarta, Beethovena, Schuberta, Chopina, Brahmsa i Rachmaninowa oraz dzieła największych francuskich kompozytorów XX wieku . Alexandre Tharaud współpracuje także z twórcami teatralnymi, tancerzami, choreografami, pisarzami i twórcami filmowymi, piosenkarzami i autorami tekstów oraz muzykami spoza kręgu muzyki klasycznej. Koncertuje jako solista na całym świecie z tak renomowanymi orkiestrami jak: Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia, National Symphony Orchestra Taiwan, Orchestre National du Capitole de Toulouse, Hong Kong Sinfonietta, Aurora Orchestra, Orchestre de Paris, Les Violons du Roy, Sao Paulo State Symphony, BBC National Orchestra of Wales, the Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, Royal Concertgebouworkest, Cleveland oraz Philadelphia Orchestra, Cincinnati Symphony, London Philharmonic a także hr-Sinfonieorchester Frankfurt.

Z recitalami solowymi gości w takich salach jak: Philharmonie de Paris, Wigmore Hall, Frankfurt Alte Oper, Bayreuth, Concertgebouw Amsterdam, Casa da Música Porto, Zankel Hall. Bardzo często występuje w Japonii, Chinach i Korei Płd, a w muzyce kameralnej jego wieloletnim partnerem jest wiolonczelista Jean-Guihen Queyras. Po dobrze przyjętej przez krytykę produkcji „Unstill Life”, powstałej we współpracy z choreografem Benjaminem Millepiedem w Paryżu, Lyonie i Spoleto, Alexandre zamierza przenieść ten projekt do Walt Disney Hall w Los Angeles.

W planach jest także kontynuacja współpracy z piosenkarką Angelique Kidjo. w tym sezonie Alexandre będzie również artystą-rezydentem w Muziekgebouw Amsterdam, gdzie oprócz recitali i muzyki kameralnej zaprezentuje szereg projektów, w tym projekt elektroniczny z artystą Para One, towarzyszący niememu filmowi i medytacji nad snem zatytułowanym „Dodo Tharaud” . Ukaże się także, nakładem Warner Classics, długo oczekiwane nagranie dwóch koncertów Ravela z Orchestre National de France i Louisem Langree. Wcześniej ukazał się album „Le Poète du Piano”, na którym znalazł się wybór najważniejszych nagrań pochodzących z wcześniejszych wydawnictw artysty. w 2017 roku Alexandre opublikował „Montrez-moi vos mains”

( Pokaż mi swoje ręce), introspekcyjną i wciągającą relację z codziennego życia pianisty. Był także, wraz z dziennikarzem Nicolasem Southonem, współautorem książki Piano Intime . Jest również bohaterem filmu wyreżyserowanego przez szwajcarską reżyserkę Raphaëlle Aellig-Régnier: Alexandre Tharaud, Le Temps Dérobé, wystąpił także w roli pianisty „Alexandre” w słynnym filmie Michaela Hanneke „Amour” z 2012 roku.

W 2021 roku Alexandre zdobył nagrodę Solisty Instrumentalisty  Roku Victoires de la Musique Classique.

Inma Hidalgo

Inma Hidalgo śpiewała dzieła Ruttera, Pàll Estherhazego, Rossiniego i Beethovena w Teatre Individual w Palma de Mallorca, Brandenburgii, Augsburgu i Filharmonii Berlińskiej. w repertuarze ma takie role jak m.in. Marcelina w Weselu Figara Mozarta, Paggio w Rigoletto Verdiego, Rosita w Luiza Fernanda F. M. Torroby, Encarna w La Revoltosa R. Chapí, Irene w La Doña Francisquita A. Vivesa, Pierwsza Dama w Czarodziejskim flecie i Donna Elvira w Don Giovannim W.A.Mozarta, Anna w Nabuco Verdiego,  Rowan w The Little Sweep Brittena.

Na Festival Musica Mallorca wystąpiła jako Mercedes w Carmen Bizeta, śpiewała także partię Clotilde w Normie Belliniego pod batutą Andresa Salado w reżyserii Lorenzo Amato. Miała okazję śpiewać w takich salach jak: Wielka Sala Konserwatorium Czajkowskiego w Moskwie, Łotewska Opera Narodowa, Livings Arts Centre w Toronto, Casa da Musica w Porto, Teatr Campoamor w Oviedo, Teatr Stary w Wilnie, Dzintari Hall w Jürmale i Sala Kolarac w Belgradzie.

Anastasia Kobekina

fot.Julia Altukhova

Od lat mieszkająca w Niemczech, Anastasia Kobekina, jeden z najbardziej obiecujących talentów swojego pokolenia, zadebiutowała z orkiestrą mając zaledwie 6 lat. Od tego czasu grała z takimi orkiestrami jak Wiener Symphoniker, Konzerthausorchester Berlin, Kammerphilharmonie Bremen, BBC Philharmonic, Moscow Virtuosi, Kremerata Baltica, Orkiestra Teatru Maryjskiego w Sankt Petersburgu, Wiener Kammerorchester Kammerorchester Basel, Symphoniker Hamburg, Orchestra della Svizzera Italiana, National Orchestra d’Ile de France pod dyrekcją takich mistrzów jak Krzysztof Penderecki, Heinrich Schiff, Omer Meir Wellber, Vladimir Spivakov, Dmitrij Kitajenko. Wystapiła także  podczas Rheingau Festival.

W 2019 roku zdobyła brązowy medal podczas XVI Międzynarodowego Konkursu im. Piotra Czajkowskiego. Rok wcześniej uzyskała tytuł New Generation Artist przyznawany przez BBC Radio 3 New Generation Artists Scheme, a także zdobyła nagrody Prix Thierry Scherz oraz Prix André Hoffmann podczas Zimowego Festiwalu Muzycznego Sommets musicaux de Gstaad w Szwajcarii.

Jedną z jej głównych pasji jest muzyka kameralna, dlatego często występuje podczas koncertów festiwalowych współpracując z takimi artystami jak Gidon Kremer, Yuri Bashmet, Giovanni Sollima, Denis Matsuev, Fazil Say, Vladimir Spivakov, Andras Schiff.

Artystka urodziła się w rodzinie muzyków. Pierwsze lekcje gry na wiolonczeli zaczynała mając 4 lata, w rodzinnym domu w Jekaterynburgu. Studiowała w Moskwie, a następnie w Kronberg Academy w Niemczech u Fransa Helmersona oraz w Universität der Künste w Berlinie w klasie prof. Jensa Petera Maintza.

Studiowała u Jerome’a Pernoo w Konserwatorium w Paryżu oraz u Kristin von der Goltz w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst we Frankfurcie. w 2015 roku wygrała prestiżowy konkurs TONALi.

W latach 2018-2022 uhonorowana tytułem New Generation Artist przyznawanym przez BBC Radio 3. w 2022 roku otrzymała nagrodę  Borletti-Buitoni Trust Artists.

Anastasia Kobekina gra na wiolonczeli Antonia Stradivariego z 1698 roku, udostępnionej jej przez Stradivari Stiftung Habisreutinger.

W sezonie artystycznym 2023-2024 jest artystką-rezydentką Filharmonii Poznańskiej.

Egle Wyss

Litewski mezzosopran Egle Wyss zachwyca swoim dramatycznym głosem w dziełach Mozarta, Donizettiego, Belliniego, Verdiego, Wagnera, Czajkowskiego i Straussa. Jej ostatnie występy to: Venus (Tannhäuser) w Nowym Teatrze Narodowym w Tokio, Jeanne d'Arc (Die Jungfrau von Orleans) w Domstufen Festspiele Erfurt, Romeo (I Capuleti e i Montecchi) w Litewskiej Operze Narodowej  w Wilnie oraz Eboli (Don Carlos) w Litewskiej Operze Narodowej, Łotewskiej Operze Narodowej w Rydze i Estońskiej Operze Narodowej w Tallinie.

Na Festiwalu Wielkanocnym w Salzburgu wystąpiła u boku Jonasa Kaufmanna, a w 2024 roku  wystąpi jako Mère Marie de l'Incarnation (Dialogues des Carmélites) w Teatro Cervantes w Maladze, zadebiutuje w Teatro Comunale Bologna ,MTS Belgrad, Teatro Sassari a w roku 2025  zaśpiewa po raz pierwszy w Teatro della Scala w Mediolanie.

Borun Li

Borun Li naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 4 lat. Po ukończeniu Konserwatorium Muzycznego w Wuhan w Chinach wyjechał do Polski i studiował pod okiem profesor Alicji Kledzik w Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu. W 2013 rozpoczął studia w klasie prof. Gerrita Zitterbarta w Hochschule für Musik und Theatre w Hannoverze. Obecnie kontynuuje tam studia podyplomowe w mistrzowskiej klasie prof. Arie Vardiego. Wpływ na jego rozój artystyczny mieli również tacy pianiści jak Andrea Bonatta, Matti Reakallio, Pavel Gililov, Bernd Goetzke i Klaus Bäßler .

W 2011 roku Borun Li został laureatem Konkursu Arthur Rubinstein In Memoriam

w Bydgoszczy. W roku 2019 roku otrzymał stypendium „Dr. Gerda Rohde Prize for the Promotion of Young Talents ” dla wybitnych absolwentów uczelni. W roku 2023 został laureatem 5th Baltic Piano Competition w Gdańsku. Koncertował w wielu miastach Chin m.in. w Pekinie, Wuhan , Luoyang oraz krajach europejskich.

Ewa Marciniec

Wszechstronnie wykształcony muzyk. Absolwentka PSM i i II st. w Gdańsku w klasie fortepianu, Akademii Muzycznej w Gdańsku, gdzie ukończyła z wyróżnieniem dwa fakultety: Kompozycji i Teorii Muzyki oraz Wokalno-Aktorski w klasie prof. Zofii Janukowicz-Pobłockiej, a także Musikhochschule und Darstellende Kunst w Stuttgarcie, gdzie na artystycznych studiach podyplomowych, ukończonych również z wyróżnieniem, kontynuowała naukę śpiewu w klasie prof. Luisy Bosabalian.

Uczestniczyła w kursach mistrzowskich, które prowadzili: Carlo Bergonzi (Accademia Musicale Chigiana, Siena), Paul Esswood (Internationale Haendel Akademie, Karlsruhe ), Helmuth Rilling (Stuttgarter Bach Akademie, Kraków), Adele Stolte (Kurs Interpretacji Muzyki J.S. Bacha, Gdańsk).

Wiedzę muzyczną i umiejętności wokalne Ewy Marciniec doceniono i nagrodzono na konkursach wokalnych, m.in. Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie (I nagroda i dwie nagrody specjalne, w tym od Krystyny Szostek– Radkowej „za najlepsze wykonanie pieśni artystycznych i za najpiękniejszy głos”), im. Ady Sari w Nowym Sączu (wyróżnienia), IVC `s-Hertogenbosch (finał), ARD München (finał).

Krąg zainteresowań Ewy Marciniec obejmuje muzykę dawną (m.in. J.S. Bach Pasja wg św. Mateusza, Pasja wg św. Jana, G.F. Haendel Mesjasz, Alcina, A. Vivaldi Griselda), poprzez romantyczną (G. Mahler Das Lied von der Erde, Kindertotenlieder, J. Brahms Rhapsodie fur Alt), aż do współczesności (K. Penderecki Credo, Siedem bram Jerozolimy, Powiało na mnie morze snów…-pieśni zadumy i nostalgii, W. Kilar Missa pro pace).

Występuje w wielu krajach europejskich oraz USA, w prestiżowych salach koncertowych: Berliner Philharmonie, Konzerthaus Berlin, Rundfunk-Sinfonieorchester Saarbrücken (Niemcy), Palais des Beaux-Arts, sale filharmoniczne w Liege i Strasbourgu (Belgia), KunsthausLuzern, Kongresshaus Zürich, Casino Basel, Casino Bern (Szwajcaria), Teatro La Fenice di Venezia (Włochy), Filharmonia Narodowa oraz Studio Koncertowe S1 im. W.Lutosławskiego w Warszawie, NOSPR w Katowicach, NFM we Wrocławiu, Filharmonie w Gdańsku, Krakowie, Łodzi, a także w Danii, Holandii, Francji, Watykanie i Izraelu.

Ewa Marciniec gości w teatrach operowych: Teatro dell`Opera di Roma, Teatro Comunale di Bologna, Teatro Comunale „Giuseppe Verdi” di Trieste, Teatro Nuovo Giovanni di Udine (Włochy), Oper Frankfurt, Hessisches Staatstheater Wiesbaden, Staatstheater Oldenburg (Niemcy), Landestheater Linz (Austria), Richard B.Fisher Center for the Performing Arts (USA), Teatr Wielki-Opera Narodowa (Warszawa), Opera Bałtycka (Gdańsk).

Występuje na licznych festiwalach polskich i zagranicznych: Międzynarodowy Festiwal Wratislavia Cantans,estival Europalia – Brussel, Kulturfestival Bornholm, Bard SummerScape – Annandale-on-Hudson, Musica Sacra Europea – Nurnberg, Abu Ghosh Music Festival – Izrael, Festiwal Mozartiana w Gdańsku, Muzyka na Szczytach – Zakopane.

„…ciepły i ciemny głos altowy” Ewy Marciniec usłyszeć można na nagraniach archiwalnych Polskiego Radia (utwory kompozytorów polskich), a także na płytach CD (m.in.: A.M.Bononcini - La Decollazione di San Giovanni Battista, G.F.Haendel – Mesjasz/ w opracowaniu W.A.Mozarta, G.Rossini - Messa di Gloria, L.Janacek - Msza głagolicka, G.Mahler - III Symfonia, VIII Symfonia, K.Penderecki - Credo, Siedem Bram Jerozolimy, Powiało na mnie morze snów…-pieśni zadumy i nostalgii, K.Szymanowski - Demeter, Stabat Mater).

Ewa Marciniec jest profesorem sztuki w dyscyplinie sztuki muzyczne, prowadzi klasę śpiewu solowego w AM im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku. Została uhonorowana przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.